O karıncayı bile inciltmez,

Kadın.
Boşlukta gibiydi.
Hani dokunsalar düşüverecekmişçesine,
Hani tutsalar sarılıverecekmişçesine,
Öyleydi işte!
Öyle de oldu sarılıverdi...
Kimdi?
Kimin nesiydi?
Ne önemi vardı ki?

Rüyasındaki gibi olmasa bile,
Ne de çok yakışmıştı gelinliği.
Bir an,
Sanki onu bekledi
Ne o geldi!
Ne de gelinliğinden vazgeçti...
Utandı bir an ve sonra sarıldı...
Denerim dedi!
Denedi de...

Adam.
Aslında o da boşluktaydı.
Şiirlerindeki gibi,
Sarıldı, tutundu, bağlandı.
Onu ve onu tanıyanların
Bıyık altı gülümsemelerini görmedi.
Mutluydu ve mutluluğunu,
Dağa, taşa, kurda, kuşa
Avazı çıktığınca duyurmak istiyordu.
Duyurdu da...

Öyle bir duyurdu ki?
Onu tanıyanlar olmaz ya dediler
O karıncayı bile inciltmez,
O yapmaz dediler!
Şehir çalkalandı, herkesler duydu...
Adamın biri;
Gecenin bir yerinde
Kendi evinde, kendi yatağında...
Hadi ya dediler!
Yok ya dediler!
Yazık ya dediler...