O hep seninle Şiiri - Hatice Ak

beyninde nice düşünceler
yeni sulanmış toprak yoldan yürüdü
nereye ve neden gittiğini bilmeden

kendine geldiğinde en çok sevdiği yerdeydi
kuş cıvıltıları doldurmuştu yüreğindeki sessizliği
etrafına bakındı bir tanıdık arar gibi

oysa mevsim hasret mevsimiydi
her gün bir yıldız tutup gökyüzünden
kırpıp kırpıp düş diye bıraktı aldığı yere
olur ya, belki bir tanesi ona gider ve bulur
gönül bahçesinde diye

bir tebessüm oturmuştu yüzüne belli belirsiz
beynindeki düşüncelerin aksine, açık ve netti
bu bitmek bilmeyen ince sızı da neyin nesiydi

mevsim değilmiş erguvan mevsimi
hülyalı gözlerini süzerken, saçları düşse maviliklere
işte o zaman büyürdü özgürlükler, salardı
bir uçtan bir uca, çarşaf çarşaf açan denizlere

birden bire köprüye çıkmak geldi aklına
baştan başa yürümek, dökmek için içindekini
dibi belirsiz suya, uzaklara daldı
sevdiğini aradı kıpkızıl ufukta
durgun suya atılan taşın çizgileri canlandı gözünde
nasıl da büyüyor ve çoğalıyordu
sonsuza uzanarak sevda salıncağında

ve mevsim sus mevsimiydi, saat vururken geceyi
susmalı ve dinlemeliydi
bulutun peşine takılan şimal yıldızını
içi acıyla doldu birden, ağlasa ağlayamaz
gülse gülemez, içindeki kederden
bir ses, sus diyordu, sus
sevdiğinin sevgisinin, sessizliğini dinle
boşa kederleniyorsun o hep seninle