O Günler Şiiri - Celal Atay

O GÜNLER

Nesini özleyim geçen yılları
Hep ağlattı, güldürmedi o günler.
Darlık vardı, kıtlık vardı, dert vardı
Doğduğuna pişman, etti o günler.

Biri yerdi, bin bir biri, bakardı
Küçükler büyüğü, saymaz, korkardı
Hak, hukuk tanımaz zorbalar vardı
Sahipsiz yaşamak güçtü o günler.

Sağlık dertti, geçim dertti, iş dertti
Baba çocuğunu gizli severdi
Gelini; kaynata, kayın döverdi
Hakkını aramak suçtu o günler.

Yıllar uzadıkça unuttuk amma
Pantolon, ceketi yama ha yama
On beş yirmi nüfus, bir, iki oda
Bir yastığa beş baş, kondu o günler.

Verem denen illet ne canlar aldı
Geride dul, yetim, öksüzler kaldı
Beş çocuktan üçü, ölü doğardı
Ne doktor, ne ilaç, yoktu o günler.

Devlet baba kaşlarını çatardı
Şucusun, bucusun taraf tutardı
Yan bakanı nezarete atardı
Karakolda dayak çoktu o günler.

Atayım o günler geride kaldı
Ne ocaklar söndü, ne canlar aldı
Ne okul, hastane, fabrika vardı
Bu günleri görmek düştü o günler.