O Günler Şiiri - Sadi Saçak

Aklıma geldi o günler yine,
Beni çıldırtmak istermiş gibi,
Beraber yürüdüğümüz o yol göründü gözüme,
Cennete açılan, ipek yol gibi.

Hayat durdu birden bire,
Kuşlar kaldı oldukları yerde,
Ağaçlar yere eğildi sessizce,
Ben kaldım sadece, yalnız er gibi.

Bulutlar güneş ile girdi aramıza,
Yıldızlar söndü, sustu bağlama,
Rüzgâr yaman esti, çöktü böğrüme,
Sustum kaldım, dut yemiş bülbüller gibi.

Özlem duydum o beraber olduğumuz günlere,
Hasret kaldım duruşunla, bir de gülüşüne,
Alışamadım bir türlü, ben bu gidişine,
Sessizce çektim acımı, diş sıkar gibi.

Baktım ki yanımda sen yoksun sonra,
Gözlerimi diktim geleceğini umduğum yola,
Bütün ümidimi toplayıp, bekledim ama,
Sen yoktun, tıpkı çölde yağmurlar gibi.

Anladım ki yalnızım, artık sen yoksun,
Gördüm ki çaresizim, çünkü sen yoksun,
Maalesef dertliyim, sebep: Sen yoksun,
Kabullendim sen gittin, hem de yel gibi.

Şimdi artık el ele kimi görsem ağlarım,
Zaten kanamış kalbime, yeni yaralar açarım,
Suskunum, yorgunum, kimi görsem yanarım,
Ve sönmem artık bir daha, gökte ay gibi.

Şimdi senle geçirdiğimiz günler, artık geri gelmeyecek,
Sana verdiğim ilk buse, dudağımda hiç belirmeyecek,
Ellerim teninin sıcaklığını, bir daha hissetmeyecek,
Ve bir duvar dibinde öleceğim, aç bir sokak kedisi gibi.