O Adam Yanıyor Şimdi!

Bir Kelebek bir dağı yakabilirmiydi?
Akla ziyan bir önerme olsa da,
Aslında bu bir gerçekti.

Sahi insan dediğin neydi?
Kanayan bir yürek ile,
İnleyen bir ruhtan mı ibaretti?

Hayat tünelinin angaryalı köleleriydi!
Huzur pek yakışmıyordu üzerlerine
Daha doğarken kundak diye,
Kanlı Kefen sarılmış bedenlerine.

Tahrip gücü yüksek birer dinamit gibiydiler.
Önlerine çıkan dağları, kayaları onlarla parçalar
Kendilerine mutluluk yolu açardı efendiler.
Aşk’a, Makam’a, Şöhret’e giden ve daha nice yollar..
Hepsinin harcı hep aynı;
Yanan yürekler, İnleyen ruhlar ve göz yaşlarıydı.

Romalıların arenası perde kapatmıyor,
Gladyatörlerin savaşı da hiç bitmeyecekti.
Prangalı bilekleri baştan aşağı sevgiye kesikti,
Kendilerine dair bir hayatları da yoktu zaten.

İçlerinde biri vardı;
Gözü kara, emirleri vicdan eleğinden geçiren cesur biri..
Yüreği kocaman, ne zaman ne yapacağı belli olmayan,
Ve birazda dik kafalı olsa gerek,
Benzemiyordu diğerlerine.

Asla ve kataa İhanet yoktu kitabında...
Ama asi ruhuyla yüreği içten içe bileniyordu,
Nerede biteceğini bilmediği hayata.

Ömrü, yiyeceği bir mermi kadar...
Geçmişi yok, yarını da belli değildi zaten.
Yılanların istilasına uğramış yuvası,
Hayal meyal, hatırlayabildiği hüzünlü bir yanıydı…

Kutuplarda yaşar, mizanı olmayan terazi gibiydi.
Bir ucunda kış, diğerinde yaz olur...
Ya günahı ağar basar, Ya da sevabı…
Bu yüzden, Çok net ve berrak biriydi.

Hem;
Arafta kala kalmak da, yakışmıyordu kendisine.

Aşka, sevgiye adım atmak için çırpınır dururdu.
Bedeli ağır olsa bile, o bedele zaten yabancı değildi.
Ömründe çekmediği rezillik, içmediği kahır kalmamıştı dünyada.

Başkalarına harcadığı hayatından
Bir dirhemini yada bir gününü kendisine harcama isteği ile
“Huzur, benim de hakkım! ” Diye haykıran sesi yankılanırdı,
Kahırdan çatlamış, Sevgiye hasret yürğinin kör kuyularında…

İşkence müptelası, şefkate hasret bu yürek;
Azap ovalarında yeşermiş,
Çile yağmurlarını içerek büyüyen körpe bir fidandı...

Bir Keresinde;
Kurtlar ile çakalların yuvalarından çıkamadığı,
Gözün gözü göremediği bir tipi’de,
Karların buzul toplarına döndüğü dağda,
Tek başına çırılçıplak, titriyordu sovuktan.
Böyle kurtulabilmiş, bir gece evvel yediği baskından.

Dişlerinin zangırtısı,
Karşı yakadaki uçurumlardan çığ düşürüyordu.

Donarak ölmektense, yanarak ölmeye karar verdi.
Kanını kaynatıp, yüreğini ısıtmak için,
En sade haliye, bütün çıplaklığıyla,
Peşine düşen timin karşısına çıkarak,
Tatlı canını;
yakan kurşunlara bıraktı!

Artık ısınıyordu! ..
Hemde; yanarcasına…

Ölümden, hayat’a giden bir firara kalkıştığını sansada,
Aslında kendiside farkındaydı.
Huzurun kendisi için bir lüks olduğunu,
Zilletten kaçarken, rüsva içinde can vermenin,
Alın yazısı, Kaderi olduğunu biliyordu.
Tanrıların Lanetine uğramış Prometheus gibi...

Takdiri İlahi olsa gerek;
Bütün bu olanlar onu bitirememiş ve yaşıyordu.
Taa ki, esmer bir kelebeğin Ayak uçlarıyla;
sevgi ve şefkat artıklarının en artığını, en ucuzunu,
En işportasından en hafif olan bir zerreyi kalbine düşürüp,
Sonrada terk edip gittiği ana dek! ..

Hani dağlar yerle bir edilirken;
Gövdelerinde derin uyuklar açılarak,
Can evlerine dinamitler konulup patlatılırya…
Yada;
Yada can damarından,
Yıldırıma kapılıp kömürleşen kaya gibi,
O adam, İşte öyle;
Darma dağın! ... Toz duman şimdi! ..

Her Cefaya gögüs geren o yürek;
Bir Edaya güç yetiremiyordu şimdi.

Hiç yanmadığı kadar; inim inim, inliyor artık!
Bağrının tam orta yerinden Atom bombası yiyen,
Nagazaki’den, Hiroşima’dan Beter bir halde,
Bir daha yeşermemek üzere,
Cayır, cayır yanıyor şimdi! ..

Ayrılık bile; kendisine kurulmuş hain bir pusuydu...

Fakat;

En Eza Veren,
En Dayanılmaz olan,
En Ağır ve ölümcül olanı buydu.

Gövdesi; Defalarca Cenderlerde kalmış olsada,
Kalbi, böyle pusu yememişti.

Oysa! ..
Oysa bütün saflığıyla o kelebeğe inanmış ve onu sevmişti…

1Ekim 2011 Saat: 23:30