O Adam Şiiri - Muhammed Rabbani Koç

Kaç zaman önceydi, bilmiyorum,
Bir adam tanıdım, sessiz ve ketum.
Her gece ağlardı caminin köşesinde,
Ya sabah öncesi, ya yatsı ertesinde.
İçimde bir kurt gibi büyüdü merakım,
En sonunda dayanamadı idrakım.
Ey dost! Nedir sendeki bu keder?
Kaç zamandır sızlanırsın, derbeder.
Kaldırdı başını gözleri doldu önce,
Başladı anlatmaya o hali geçince.
Bakma genç, ben aslında çok günahkârım,
Boşa geçti ömrüm, kalmadı hiç kârım.
Hatırlarım halimi, belki sen kadarken,
Derdim: “Hızlı yaşa, öl erken.”
Her gün bir eğlence, bir ziyafet,
Giymezdim giydiğimi, hep farklı kıyafet.
Nefsim vicdanımı vurmuştu paslı zincire,
Ne üzümle doyardım, ne tamah ederdim incire.
O’nun ismi anıldığında tıkardım kulağımı,
Aklım durmuştu, şuurum bir leş lağımı.
Bunca tantanaya dayanamadı servet,
Dost dediklerim kaçışıverdiler elbet.
Kalakaldım bir başıma, dımdızlak,
Anladım yanlıştaydım, bu değildi hak.
Nicedir övgülerle beslemiştim kibrimi,
Bir ateş denizine çevirmiştim kabrimi.
Bir gece bürünmüşken sokak ayazına,
Sığındım bir caminin minare beyazına.
Sabah anlattım imam efendiye derdimi,
Attım kollarına teslimiyetle kendimi.
Ancak bir ay sonra Efendi Hakk’a yürüdü,
Beni de bir hüzün tuttu bürüdü.
Ya Rab bana vermiştin birçok nimet,
Ama en güzeli belki de bu felaket.
Gözlerime perde inmişti, ben bir gafilim,
Yok benden başka kendime kefilim.
Birden sustu, yutkundu, daldı gözleri,
Tekrar zikre döndü, bıraktı sözleri.
Bir zaman sonra göremedim onu yerinde,
Meğer hastaymış, şimdi de ölüm döşeğinde.
Karşılaştık tekrar, bu defa cenazesinde,
Bir ramazan günü, bayram arifesinde
İşte asıl şimdi istediği yerdeydi,
Bitirilmemiş yolda bıraktığı seferdeydi.
Haykırdım, dinledi gökler, La ilahe illallah!
O’ndan başka yoktur ilah!