Nursima Şiiri - Ramazan Atmaca

Yürüyüşünde edep,
Oturuşunda haya.
Halinde sükut,
Gülüşünde gül.
Her kelimesi inci tanesi
Sanki bir haya abidesiydi.
Geceyi gündüz eylemiş,
Çileyi tesbih tanesi gibi,
Tek tek hûşu içinde çekmiş.
Gözyaşını içine akıtmıştı.
Yemeklerinde bereket,
Hareketlerinde izzet,
Her halinde iffet vardı.
Yüzüne bakınca huzur,
Gözüne bakınca derinlik,
Hayatında erdemlilik vardı.
Melek değildi, insandı.
Ama eminim onu,
Melekler bile kıskanırdı.
Ağzından şükür çıkar,
Yemeğinden lezzet akardı.
Hele bir dua edişi vardı ki,
Rabia gibi, Gülsüm gibi,
Ayşe anamız,Fatma bacımız gibi,
Duaları tüm ümmeti kaplardı.
Nerede bir mümin acı çekse,
İçin için ağlardı.
'Rabbim..! ' derken
Öyle içten derdi ki,
O zayıf bedeni dal gibi sallanır,
Sanki yer yerinden oynardı.
Gitti, Hakk'a yürüdü Nursima,
Bakışında huzur olan ay yüzlü.
Yüreğim kara bağlarken,
Güneşim söndü, ay perdelendi.
Dünyam zindan oldu,
Ömrüm karardı...