Nurcemal Öztürk Şiirleri - Şair Nurcemal ...

Bir eylül akşamında ayışığı altında
Oturmuş seyrederken şehrin ışıklarını
Yalnızlığı farkettim,bankın öbür ucunda
Bana çevirmiş ürkek,sinsi bakışlarını.

İçimdeki acının tek faili yalnızlık

Oturmuşum ranzaların üstüne
Elimde sigara,aklımda sensin
Bilmiyorum bu kaderin kastı ne
Yüreğimde hasret,aklımda sensin.

Saatler ay gibi,günler yıl gibi

Yılları sevmiyorum,onlar kocalttı beni
Yolları sevmiyorum,gurbete attı beni
Dünyada hiç kimseye güvenmiyorum artık
Dost bildiğim kişiler üç pula sattı beni.

Saatler aleyhime işlediler yıllarca

Yalnızlık dağların yaman rüzgârı
Eser üzerime,üşütür beni
Savrulur ayrılığın bembeyaz karı
Düşer üzerime,üşütür beni.

Anasız,babasız gurbet eldeyim

Beni böyle mahzun eden el değil
Yüreğime diken ekti gül değil
Şu yüreğim başkasına kul değil
Gurbet elde nâçar etti dost beni.

El uzattım yüzün benden çevirdi

'İstanbul'a şiir yaz' dediler ya,yazamam
İstanbul kendi şiir,mısrasını bozamam.

Kâinatın sultanı,peygamber övmüş onu
O'nun sözü üstüne bir tek cümle dizemem.

Asker ocağında bayram sabahı
Ah-u zarım arşa dayandı anne
Göklere yükseldi bülbülün ahı
Goncalar bu sesle uyandı anne.

Güneş bir tebessüm yolladı gökten

Kurumuş güllere bülbül konmuyor
Bahçelerim çiçeksiz kaldı anne
Pervaneler ziyaya uçuşmuyor
Odalar ışıksız kaldı anne.

Yüreğim tarumar,gözlerim nemli

Bugün benim doğumgünüm bir yıl daha büyüdüm
Bir yıl daha hayat bana yaptı yapacağını
Bu doğumgünüm yalnız,bu doğumgünüm sensiz
Katlanacağım buna,çekeceğim çaresiz
Ne önümde pasta var,ne üflenecek mumlar
Doğumgünümü yalnız üç-beş tertibim kutlar.

Sana bahar geldi tomurcuklarla
Ben hala karakışta gibiyim
Ilık ılık esen rüzgar okşarken saçlarını
Ben fırtınalarla savruluyorum,oadan oraya.
Bahçende açan çiçekler,
Dallarda ötüşen kuşlar,