Rüzgar gibi...
katıp önüne ne varsa alıp savrulur.
kara kışın ayazı gibi içimizi üşütür.
her gidenin ardından biraz daha büyür boşluklar.
eli öpülesi, nur yüzlü, hiç devrilmez sandığımız çınarlar
gider birer birer aramızdan,
İstanbul Boğazında,
Kaderim avucumda.
Kıyısında oturdum bir gece,
Boğaza attım sevdamı öylece...
Dalgalar aldı götürdü onu benden.
Sevemem, sevemem,
bizim ışık tutulmuş
bu seferki daha küçük,
ayağı cıscıbır
üstü başı kir pasak....
burnunu çekip dursada
akan sümük iz yapmış bir kere
İşte mevsim yine bahar,
Öyleyse...
Bu kez...
Baharın kanatlarına bırak kendini,
nereye isterse atsın götürsün.
ruhunu ezen ne varsa,
Aşkı kaybettim,
satır aralarında,
işte o zaman
hissettim,
tırnaklarımın kanatırcasına acısını,
tenimde ilk kez.
Aramıza yeni katıldı,
Dünyalar tatlısı birşey.
Ne gece,
Ne de gündüzümüz kaldı.
Ne uyku var artık,
Ne de sakin geçen bir gün.
Ben sadece izlerim,
Uzaktan bir iki söylerim.
Söz verdim babama,
Ama,
Nerde benim geleceğim,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!