Muhannete muhtaç olmayan
Güz yağmurlarını koynunda taşıyan rüzgârların
İtina ile süpürdüğünü sanmıştım
Ruhumun ovalarında
Son demini tüttüren koygun izlerini
Keyifle dans ederken karlar umutlarımda
Kadim hatıralarından çığlar düştü yıllarıma
Sımsıkı sarmalar gibi bizi
Anladım ki;
Sen giderken, ben biterken
Üşütmüştük zaten güneşimizi…
Cılız sanılan bulaşıcı bir hüzün
Bin sevgiyi içten içe çürütür bilirsin
Meraklanma Güzel Kız
Gözlerime çöken kopkoyu sisin
Sebebi sen değilsin!
Akıbet o dur ki;
Yüreğinin kanatlarını
Koşulsuz açmalısın kâinata, sonsuzluğa
Niyetliysen eğer;
Bir yağmur damlasıyla kıyasıya sevdaya tutuşmaya...
Kayıt Tarihi : 26.2.2012 12:45:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!