Nihan Demirel Şiirleri - Şair Nihan Demirel

Çoğalıyor muyum yoksa ben?
omuzumda yeni bir ben...
aynanın karşısında şöyle bir göz gezdiriken kendime, yeni bir ben... reflekslerim sağolsun -kıttır biraz da,bu duruma sevincimden-
sağ işaret parmağım parlak yüzeye doğru hamle yapıp, ovalamaya başladı..hayır, bu akis... yeni bir ben.. gülümsedim..
sanki domates tohumlarım filizlenip, büyüyorlar,çoğalıyorlar ya da saçlarım lülelene lülelene omuzlarımdan aşağıya hergün daha yol
katediyorlar..

Sana henüz bir şarkı söylemedim...
Henüz bir masal da anlatmadım...

Çünkü henüz;
Çoşkusu kucaklanan,
Gülümsemesi kahkahalara boğulan,

dün gece...
hayatımı;
evirdim, çevirdim
alttan baktım,
üstten baktım.
çıktım dışıma,

...'dur' dedi;
'perdeyi arala...
gün göstersin seni bana...
ki; her gün sana tekrar, tekrar, tekrar aşık olayım...'

25.10.2009

Kaç sarmaşığın altında
Uyudun hatırlıyor musun?
Yanında ya da...
Ya da yakınında...
Her vakit azar azar yaklaşarak
Yakınında...

-Üstü kapalı insanlar mıydı,
hayata bağlayan?
-Yoksa sayfalarca müsvettelerle yaşam öykülerini süsleyen;
hatası bol, acısı çok tecrübe abideleri mi?
Ya hataları gözükmemeli ya da olmalı ama geçmişle sıfatlandırılmalı…

güz, süpürürmüş yoksunluğu...
süpürürken; sesini duyanlara
içlerindeki kuytuluklarını çağrıştırarak....

zaman az evvel yitti;
renk renk güz uçuşurken...

Ulaşamıyorum...
Belki de 'yazgı' bu...(mu) ?
Onun için mi yokum -yokoluyorum-?
Amaç, varoluşun denklemi mi,
Yoksa varolmayanı tartışmaya sunmak mı?
Kopukluk bu; zamandan, mekandan, insandan...

haykırsam
geliverecekmişsin gibi
haykıramam, korkarım;
gelmeme ihtimalinden...
kandırırım ya hep kendimi;
hâlâ benimmişsin gibi...

neden içimi hüzün kaplar,
geceleri?
ellerim, buz olur,
dudaklarım, can çekişir bir kor...
ismin çınlıyor odalarımda...
boğuk nefesim terketmez beni...