Nigar Adak Şiirleri - Şair Nigar Adak

Açmışta ağzını, yummuş gözünü,
Bilmem hangi nefse takmış özünü,
Mısralara dökmüş, şair sözünü,
Haber verip öyle, çatmayı dene.

Ağlamak ve gülmek insan içindir,

Mühürlü saatler, uzar sabaha,
Beni köle eden, zalim geceler.
Tuvalimde renkler döner siyaha,
Aşkın mavisini, sevmez geceler.

Kahır çardağımda salkım zulümler,

İçimde devleşen, hicran dağını,
Aslı´nın hüznüyle gizler geceler.
Seninle yeşeren, cennet bağını,
Ayrılık gözüyle, izler geceler.

Yalnızlık volkanı zamansız kaynar,

Yalnızlığın sert rüzgârı,
Gönlünü bilinmeze savurursa,
Kasvetin, maziden gelen mızrakları,
İsyan eden ruhunu kanatırsa;
İçindeki güzelliklere bak.
Sevgi tarlanda, çile biçtiğine yanma.

Yüreğinde küçücük,
Çiçek gizlenir yarına.

Sevmek;
Her sabah yeniden,
Sevdaya kucak açmaktır.

İnsanın yüreği;
Çingenedir,
Özgürdür.
Yıldızların altında,
Mavi hayalleri yaşar...

Gönlü ummanımda hicran konuştu,
Goncayı ağlatan bülbül değil mi?
Nefsi geçti kalpler, arşta buluştu,
Aşkta meram candan öte değil mi?

Sırra vasıl olan, setri üryanmış,

Hani bazı anlar vardır,
İçimizde korkular canlanır.
Yürek coşkunun yerini,
Kaygılara bırakır.
Soruşturmalar başlar.
Gerçekleşmeyen hedefler,

İhanetin şarabı dudağına değerse,
Ahımın kasırgası kasıp kavurur seni.
Başkasının nefesi yüreğine değerse,
Aşkımın bedduası tutup savurur seni.

O ne sesleniştir, cuş eyler beni,
Sevda denizinden taşan sel gibi,
O ne ahû zardır, hal eyler seni,
Bülbülün bağrını yakan kor gibi.

O badeyi içtim, ayanım sana,