Nidal Sis Şiirleri - Şair Nidal Sis

İlkokul yıllarımda sevdiğim kızın saçını çekip beklerdim,
Arkasını dönsün de bana baksın diye.
Bana kızsın ama benimle konuşmuş olsun diye.
Senle olan çekişmelerimiz o hissi verirdi bana hep;
Büyüktük ama küçüktük, aynı bu şekil, çocuksu ve masum.

Sessiz bir akşamüstü,
Çevremde ne uçsuz bucaksız bir derya,
Ne soluduğumda benliğime huzur verecek çiçekler...
Yalnız sapsarı bir örtü var her yerimi örten,
Isıtmaktan çok olanca gücüyle donduran.

Hiçbir duyguyu hissedemediğim o dönemdeyim.
En son ne zaman mutlu oldum,
Ya da mutlu oldum mu,
Ömrüm boyunca?

En son ne zaman âşık oldum ya…

Duygusuz biri de şiir yazabilir mi?
Kafadaki binbir derdi yazıya dökebilir mi?
Sahi, geceleri ağlayan kişi duygusuz mu ki?
Ya uğruna ağladığını bilmeyen — o — duygusal mı ki?

Duygu var olmadan ne anlamın var?
Saf aklınla hareket etsen, yaşar mısın sence?
Sevmesen kardeşini ya da belli etmesen,
Hayat seni böyle mi yaptı sahiden?

"Kabullendim seni," diyorum.

Fakirin aşkı bakış dediler de, inanmamıştım.
Bir altın saç,
Uzanan ta yüreğimin en derin yerine.
Bir çift nehir göz,
Bakışınla akan gözlerime.
Fakirin aşkı bakış dediler de, şimdi inandım.

Lisede hayatın ipleri elimden kaçmış.
Geç oldu ama şimdi anlıyorum.
Kontrolün benden çıkışını izlemişim resmen!
O uğursuz kaygılar, korkular başlamış...
Artık hakim olamadığım durumlar var ortada, belli!
Çok bilinmeyenli denklemlerin ortasında kalmışım.

Gerçekten tarifsiz bazı kokular,
Zamanını hatırlatır bana, özletir.
Olayları ardı ardına yaşatır, gezdirir,
Hafif bir tebessüm bırakır suratımda.

Babaannemin bahçesindeki manolya mesela…

Aldırma, geçer bu dertler de dersen,
Dünya hayatını uzun bellersin.
"Yalansın dünya" dersen,
Ölümü bilirsin... Yakındır.

Yârinin attığı hoş bakış ne zamana kadar?

Her an tetikte olmak,
Hayatı her gün ormanlarda yaşamak...
Bir çakal mı var orada, taşın arkasında?
Arkamdan gelen ses de ne?

Bana yaklaşırken kalbim çok hızlı çarpıyor.