Neyzen Şiiri - San Sür

neyzen
ateşin sırrına mı erdin
kor üfürür dudakların

ben ki
mülga edilmiş şehirler gördüm
dar kapılardan geçtim
küçülerek
heybemde küflü ekmek
bir ömür aradığımı
bir anda buldum
her sırra vâkıf oldum
avuçlarından bade içerek

gözlerim yol yorgunu
kendimi beklemekten
namümkün temiz kalmak
bedensiz çıktım evden
varlığımı
mum ışığına bıraktım
yokluğum
kilim gibi serildi önüme
yol boyu

neyzen
s'en beni
aşkı bilmez mi sandın
ben ki
türküler yazdım nefesinden
parmak ucu alfabesiyle
acıyı hissederek

ss/onaltıocakikibinyirmibeş