Neyleyim Baba Şiiri - Abbas Paksoy

Tam yüz otuz beş tane, ceviz diktim.
Suyunu suladım, dibine baktım.
Yetişince de, süvenini çektim.
Adaletin buysa, neyleyim baba.

Kırk yılda da, hiç mi ceviz tutmamış.
Bir defa, başına tapkım gitmemiş.
Bu ettiğini, babalık etmemiş.
Adaletin buysa, neyleyim baba.

Bana, altı kök ağaç verdin ama.
Ceviz tutmuyor ki, düşerim gama.
Çuvalı doldurun, gelse bir mama.
Adaletin buysa, neyleyim baba.

Bir kök ağaç ver, tutanından olsun.
Benim çuvalıma da, ceviz dolsun.
Kinin, nefretin gitsin, barış gelsin.
Adaletin buysa, neyleyim baba.

Benim de var, birkaç çoluk çocuğum.
Gözlerimden koruduğum, boncuğum.
Çıkmaz oldu, ayağımdan doncuğum.
Adaletin buysa, neyleyim baba.

Gelin getirdim, üzengilik verdin.
Onu bile, kendi kesene dürdün.
Bir gırat cevizi, bana çok gördün.
Adaletin buysa, neyleyim baba.

Atlar kazandı ama itler yiyor.
Beleş geçim bulduk, dede diyor.
Tavlak yapmak, zorlarına gidiyor.
Adaletin buysa, neyleyim baba.

Müslümanlıktan da, geri kalmazsın.
Hak’kı, adaleti, niye bilmezsin.
Karar vermişsin, bir türlü ölmezsin.
Adaletin buysa, neyleyim baba.

Sana, baba demeye, dilim varmaz.
Boşadır, kıldığın beş vakit namaz.
Paksoy’umu ettin işte, bey namaz.
Adaletin buysa, neyleyim baba.