Neye Baksam Sen Yoksun Şiiri - Kağan İşçen

makamsız bir şarkı gibi acı çekmek
kendinden nefret eden
aynalara küskün

acı çekmek
ekmek arası cennet düşleri
katıksız uçmak isteği
acı çekmek istanbulda ağustos sonu
zaman en büyük ihanet ömre
ağaçların hışırtısı bu ben değilim
evler üstüste yığılı gözlerimde
bakış açım daraldı
bir ben akşamın derdinde olmayan
yığınla gri ve tatlı akşam sarısı
boşvererek mutsuzluğu
ağaçların evleri sarıp sarmalamasını dinle ey gönlüm

ağaçların hışırtısı bu huzur istanbul değil
aşk var kişi yok
uğultulu bir yatmak bulutların üstümden gelip geçmesine
minarelerin gölgesi dargın
neye baksam sen yoksun
ben yakışıklı suskundaha ben çocuğum
daha komşunun karısına aşık
yapışık evdeki hasta ışıklı sevda
dargınlık dünyaya tüm evrene
kırmızı çiçekli lastikli don
karşılığı bilinmeyen gri
başımda oynaşan kimliksiz bu öğle sonrası
istanbulda
ölümüne alıştığım bu baş ağrısı
gecekondu çocuklarının saf hüznüyle
karşılığı bilinmeyen sokak kuşlarının umarsızlığı

koşan çocuklar
ihtiyarın ölümü kabulle bekleyişi
neye baksam kuşluk uğultusu
neye baksam acı bir sensizlik

neye baksam sen yoksun
senin yokluğun
yollar boyu uzayan bu şiirsellik
bu çılgın arayış akşama hazırlanan
evlerin ve caddelerin iç geçiren hıçkırıkları
neye baksam sen yoksun

neye baksam sen yoksun
neye uzansam öyle uzak
artık bitsin bu kendi yurduna yasak
ömrüm çizdiğin bu yol benim değil