Ney mey şey... su ağlıyor

Mehveş/ti dün gece saz aleminde
ses düşürdü denizlere
kimi şarkı dinlemeye gelmişti
umurunda mı alemin de
görkemli şuh kadın gerisi boş

dağlara taşlara düştü
insan sesi
çığlık sesi
kadın sesi

sazın teline
udun bağrına
ateş düştü
yangın düştü
paslı bıçak gibi saplandı

kimi meczup
kimi ayyaş oldu

biri Neyden biri meyden
ses düştü karlı dağların tepelerine

yamaçlardan köylere indi
çobanın elinde kaval dertli dertli ağıt yaktı
sürmeli gözlere

Ney ise başka bir şey
ehlinin elinde
bir garip çubuk ayrı düşmüş elinden
su gibi aziz bir sevgiliden

zaten derler ki Ney/in gözyaşı ile oluşmuş su
sarmış çepeçevre sazlığı
gözyaşı gölünün etrafında
saz da farkında
su da farkında

şimdi kendi söyler olmuş kendi ağıtını suya hasret
dokuz boğumdan sonra açıklayıp sırrını da
öyle çözülür dili

su her daim hep gözünün altında
terketmeyen vefalı bir sevgili
Ney de ağlar çalan da dinleyen de
ses düşer
yüreğe

sadece bir ruh bedensiz de değil sırrı sesinde

sabah henüz şafak atmamış
akşamdan bir Ney sesi
nicedir pas tutmuş kulaklarımda
ve sadece su ağlıyor
su ağlıyor
bir çeşme olup
yanı başımda

28/Nisan/2010Çarşamba