Yaşadıkça öğrenir insan,
Tek başına dimdik ayakta kalabilmeyi.
Tüm umutları söndüğünde anlar ancak,
Sabırla güçlükleri yenmeyi.
Ancak çok geç görür,
Bir umuttur yaşam
İnsanı hayata bağlayan,
Bir köprüdür geçmişten
Geleceğe dek uzanan.
Kimi bağlıdır hayata
Sonsuzluğa açılan pencerelerde,
Umudu pencerenin eşiklerine taşıdık,
Bir kuş kanadı misali çırpınarak,
Zamana yetişmeye çalıştık.
Sonu olmayan isteklerimiz,
Yine sensiz geçen bir gecenin karanlığında,
Yine sensiz geçen günlerimin girdabındayım.
Sensizliğimi kemirirken içimde yalnızlığım,
Yine sensiz, sessizliğimin tam ortasındayım.
Suya hasret bir çiçek misali solgun,
Depreşti hüzünler içimizde,
Türküler ağırlaştı yine.
Ayrılığa durdu sevgiler.
Güle döndü ayrılık,
Sararmış solmuş güllere.
İçimize akan kapkara küllere.
Nerede insan hakları,
nerede özgürlük,
Nerede yaşam.
Açlık, susuzluk ve kuraklıktan,
Can verip ölüyor Afrika'm.
Sensiz geçen günlerimin arbedelerini yaşıyorum.
Oysa kimse duyamaz ki içimde kopan fırtınayı.
Kim bilir vardır belki seninde yüreğinde pişmanlık bir parça.
Ve ardından ağlayan sevda yüklü kervanlarla,
Atıp gittiğin volkanlarda şimdi sensiz üşüyorum.
Yas çığlıkları atarken martılar,
Gittiğin bu şehirden,
Gölgenin izi kalmış kaldırımlarda,
Sessizce sen giderken.
Özledim seni sevgilim,
Sevdim seni sevdiceğim gönülden,
Sevdan iz bırakır bende derinden,
Senin gibi melek yüzlü birinden,
Sevdama karşılık göremezmiyim.
Ne hayaller kurdum ikimiz için,
Gecenin kokusu sinmişti sensizliğime,
Kar beyaz duygularım yakarırken geceye,
Bir seda aradım yanımda sessizliğime,
Kaybolurken umudum belki gelirsin diye.
Yıldızların ışığı gülerken yüreğime,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!