Nevzat Kökçak Şiirleri - Şair Nevzat Kökçak

İnsanın en güzel çağlarıdır hiç kuşkusuz..Eşimle nişanlandığımızda o 20, ben ise 25 yaşındaydım.Askerden geldikten 1.5 yıl sonra Gökçeada’da, bir devlet dairesinde şimdiki işime başlayabilmiştim. Adada sahile yakın bir köyde kalıyordum, annemde beni 15-20 günde bir dolaşmaya geliyordu.Annemin en küçük oğluyum.Benden büyük iki ağabeyimi görücü usulüyle evlendirmiş ve şimdi sıra bana gelmişti.Gurbette tek başına kalan son oğlunuda evlendirene kadar gözüne uyku girmezdi.


Allah'ın izni ve anamın dualarıyla devlet dairesinde bir işe girebilmiştim hayırlısıyla.O zamanlar henüz cep telefonu olmadığından 3 km. yürüyerek yakındaki köye gider, ankesörlü telefondan jetonla annemi arayarak hal hatır sorardım.Yine bu görüşmelerimiz esnasında annem bana görmem için kız bulduğunu söyler, yeni memur olduğumdan ve kanuni iznim olmadığından dolayı, müdürümden dilekçeyle idari izin alarak anneme gelir ve beraberce annemin bana uygun gördüğü nasiplerimi görmeye giderdik.Annem şimdiki eşimi bana göstermek için beni çağırdığında yine idari izinli olarak gelip gündüz eşimin köyüne onu görmeye gitmiştik. Görüşme olmuş ve biz beğendiğimizi ima ederek akşam tekrar geleceğimizi söyleyerek kapıdan ayrılırken eşimde beni beğenmiş olacak ki dış kapıya kadar güler bir yüzle bizi uğurlamıştı.

Ah! bir uyanabilsek artık bu rüyadan,
Silkinip arınabilsek tüm günahlardan,
Mahşeri yaşar gibiyiz sanki şimdiden,
Bitsin ne olur bu hırs, bu kan, bu intikam.

Sevgisiz kaldı dünya, yetim tüm çocuklar,

En güzel saadettir, ağzı bağlı olup oruç tutmak,
Bütün gürültü patırtıdan kurtulmak.
Sabırla kilitlenince ağzımızın yolu,
Bedenimiz rahatlar, sessiz sakin bir diyardır sonu.

Oruçla silinir gönül kandilimizin pası,

Bir masal dünyasında çocuk olsaydım,
Türlü oyunlarla eğlenip,
Saklambaç oynarken,
Peri masalına saklansaydım,
Beni Kaf dağında bulsalardı.

Mevsimler gelir geçer birbiri ardına,
Kışlar gider, yazlar biter, baharlar geçer,
Bir tek geçmeyen sensin benim hayatımda,
Resimler solar, şarkılar biter, sen asla.

Seneler gelip geçse de hep ardı sıra,

Seni sevdiğimi sen bilmesen de olur,
Olsun ben biliyorum ya.
İçimin acısını duymasan da olur,
Olsun ben duyuyorum ya.

Gezinmesek de olur birlikte el ele,

Sen değil miydin;
Yağmurlarda şimşek olup çakan,
Yollardaki hanlar,
Zehirdeki şerbet; sen değil miydin.

Susuzluğumun yangınlarındaki volkan,

Yağmur yağıyor şehre bugün,
Aşırı yüklenmiş bulutlar.
Savuruyor şemsiyeleri,
Tozu duman ediyor rüzgar.

Hiç görünmüyor bugün kuşlar,

Ayaklar altında köhnemiş tüm duygularım,
Sarpa sarıyor düze çıkmış umutlarım,
Hayal meyal hafızamdaki kalıntılarınla,
Var gücümle sana sesleniyorum.

Seni benden uzaklaştıran umutsuzluğum,

Kendimden uzaklaştığımda, mutlaka bir ceza veririm kendime,
Sevdiklerimi üzdüğümde, sevememe cezası, bir süreliğine.
Ve; o acıyı yaşarım sessizlik içinde.

Dost bildiklerimi kırarsam şayet,
Bütün dostlarımın beni terkettiğini düşünürüm.