Nevi Şahsına Münhasır Nevresim

Uyuyamıyorum;
Uykusuzluğun koynuydayken keşfettiğim şeyler var
Nevi şahsına münhasırmış temiz nevresim kokusu
İlk aşk gibi rahatlatıcı
İçe çektikçe huzur verici
Her dozu, burun direklerini sızlatan acıların ağrı kesicisi
Acısı kadar varsa İnsanoğlu, varlığınla yok olabilirim

Yürüyorum;
Sevgine duyarlı güdümlü bir serseriyim kaldırımlarda
Özlemin gözyaşı torbamdaki yakıtı tüketiyor
"Yok olursam olayım", sen kimsin ki diye atarlandım geceye
Uğurlu sayımdan başlayarak geriye saydım
Yedi, altı, beş...
Gözlerim kapalı, içimde karşıma çıkma ümidin
Bir beddua tutmuşçasına, belediye çukurunda açtım gözümü
Tok bir sivrisineğin cesedi kadar kanlıydı bedenim
Tutup çıkarmanı bekliyorum balçıklaşmış ruhumu
Sarılmanı istiyorum tüm kirlenmişliğime

Anlamıyorum;
Piposunu tüttüren şişman adamların ciddiyetine hayranım
Hiç aşık olmamış görünme çabalarının altındaki kibir kime
Bizden fazla ne biliyor olabilirler ki hayata dair
Arkalarındaki kitaplıklardan mı alıyorlar güçlerini
Ben o şiir kitaplarını yazıp içinde taşıyan adamım
Ciltler dolusu ansiklopedi anlatabilir mi kollarının sıcaklığını

Ağlıyorum;
Aşka dair kült filmler izliyorum kendimce
Kültür çatışması yaşatılmış gençlerin aşkları, gözlerimi yaşartmıyor artık
Çabuk tüketilen, hazır çorba cıvıklığında birliktelikler
Ve kaportayı parlatanların, metayı putlaştırma devrine denk gelişim
İşte bunlara ağlayabilirim

Ölüyorum;
Vasiyetler mış gibi yapılamazmış
Sosyal sorumluluk projesi kapsamda da olsa
Nevi şahsına münhasır teninin kokusunu sürsene kefenime