Nermin Seyratlı Şiirleri - Şair Nermin S ...

Gece benim ardımda…
Taşıdım kara gençliğimi dağların damarında…
Yaşadım, deli-dolu avare
Gah orada, gah burada.
Haykırsam, yıldızlar duyar mı sesimi?
Verir mi kader geçip giden gençliğimi?

Bir babam vardı benim, ışıl ışıl gözleri,
Asil duruşlu, mağrur; gülüşü mavi mavi,
Baba gibi babaydın, hep duyduk sana saygı.
Sevgini hep hissettim, kahramanımdın babam.

“Satarım gerekirse sırtımdan ceketimi.

Yaz yağmuru gibi yağdın gönlüme.
Ne oldu? Ben bile anlayamadım.
Islatıp bir anda, geçtin üstümden.
Sığınacak bir tek dal bulamadım.
İşte o günden beri perişanım ben.
Kendimi bir türlü, toplayamadım.

Ben bir volkan gibiyim, susmayacak bu dilim
Ateş gibi yanıyor, kan kusuyor ciğerim.

Nerde kaldı insanlık, bu vahşetin adı ne?
Söyleyin lütfen bana, medeniyet nereye?

Senin için yandı bitti yüreğim.
İstedim ki gül cemalin göreyim.
Öldüm hasretinden, yeter sevdiğim?
Bir türlü vuslata ermedi gönül.

Şiir tadında,
Bir yudum çay sıcaklığında,
Mor, lacivert, kırmızı…
Biraz da sarı,
Tonlarında yaşa hayatı, durma!
Fark yarat!

Gece gözlüm, bir sırsın, gecelerden gecesin,
Kimse bilmez aslını, yakıcı bir namesin,
Aşıkların gönlünde, bitmeyen bir çilesin,
Ateşsin sen, güneşsin, yanar yanar eririm.

Yuvasından atılmış, yavru kuşlar gibiyim,

Kız çocuğu olarak doğmak mı benim suçum?
Söyleyin lütfen bana, yazgımı ben mi seçtim?
Allah çift çift yaratmış, bilmez misin canları?
Bu inkara sebep ne, Yaradan’ın kuralı.

Gidene “Dur!” demek, yapıma ters
Ama dedim bir kere...
İkinciye der miyim bilinmez.

……..O nedenle…….

Sustu dil, durdu fikir, eyvah koptu kıyamet,
Cennet ülkeme Yarab, nerden indi felaket?

Sinsice sürünerek sarmış yılan sürüsü
Zehirlemiş vatanı, ufaklısı-irisi