Neriman Şiiri - İsmet Murat Müçtehit

NERİMAN
Ela gözlerini seyir eyledim,
Alev alev yanıp piştim Neriman.
Mecnun gibi ismini zikreyledim,
Düz yolda rotamı şaştım Neriman.

Yaralarım göz göz oldu kanıyor,
Beni gören tabib, verem sanıyor,
Ruhum daralıyor, içim yanıyor,
Aşkın ateşine düştüm Neriman.

Bu Dünya’da yapa yalnız kalaydım,
Güller gibi hasretimden solaydım,
O mah cemalini görmez olaydım,
Kanayan yaramı deştin Neriman.

Gece gündüz hayalinle yaşarım,
Ferhat olur dağ başından aşarım,
Bir kereme, bir kendime şaşarım,
Aşkı kiminle üleştin Neriman.

Hasret’inle yandı büküldü belim,
Eski gençliğim dem kalmadı halim,
Kar yağdı başıma ağardı telim,
Zannetme ki ben değiştim Neriman.

Aşık oldum candan, sevdim birkere,
Senden ayrılamam, kovsan bin kere,
Garip gönlüm kabul, etmez tezkere,
Ben seninle bütünleştim Neriman.

Müçtehit'in farkı yok ki şaşkından,
Yerlerde sürünür oldu aşkından,
Halâ medet umar gönül köşkünden,
Niçin gönlüme yerleştin Neriman.

İsmet Murat (Müçtehit)
Halk Şairi