Nerede Benim Kahkahalarım?

Tek başına kahve içmenin verdiği gururla,
yalnız gidilecek bir sinema kocaman bir ödül olur mu sessizliğime bilmiyorum ama;
sensizliğimi hatırlatır diye çok korktum ve gitmedim.
Birlikte yürüdüğümüz sinema salonuna giden koridorda masaj koltuğuna oturduğunu görememek hala acıtır mı bilmiyorum ama
evet!
Hala hatırlıyorum.
İçimde garip bir duygu var.
Tarif etmek çok güç.
Olduğu gibi anlatsam diyorum ama olmayanlar geliyor aklıma.
hayır ağlamıyorum eskisi kadar.
Bir şeyleri kaybetmenin verdiği his gibi biraz.
Biraz şimdi ne olacak telaşı.
Biraz kaygılarım da olabilir ileriyi göremediğim için.
Gözlük kullanıyorum bilirsin uzağı pek seçemiyorum.
Eski konuları açıp tartışmak kadar aptal bir duygu var içimde.
Ruhumun huzursuzluğunu çözmek için çok uğraşıyorum oysa.
İçimde ki garip kıpırtı heyecandan değil hayır.
Adını koyamadığım bir his var şuan tüm hücrelerimin hissettiği.
Cansız saçlarımın dahi parlaklığını yitirme sebebi.
Susmak hiç bu kadar gerekli olmamıştı hayatımda.
Çünkü konuşursam cümle kuracak kadar takatim yok farkındayım.
İki kelime arasında gidip gelirken ben,
bir çok şeyin gitmiş olduğunu anladım.
Şaşırdım mı?
Hayır!
Bir türlü şekil veremediğim kararlarım çıkıyor karşıma,
anlarımda ve anılarımda.
olduğu gibi anlatayım diyorum bunca şekilsizliğini yaşamın.
Sonra olmayanlar geliyor aklıma.
Olanı biteni anlatmak kolay iş.
Olmayanlarla bu aralar başım belada.
İçimin bu denli pısırık olmasına bozuluyor muyum?
Aslında evet!
Çünkü kıskanılacak kadar iyi gülümsüyorum her koşulda.
Belki de bu sıralar kaybettiğimi hissettiğim şey budur!
Nerede benim kahkahalarım?