Nemrut Şiiri - Mehmet Necip Özmen

yeller eser Nemrut'ta
toz alaz
kül ve duman
aman vermez
aman vermez insana
kuşa kurda
ve taşa toprağa

koca kaç yıl geçti
ne yağmur
ne kar
tükendi yok oldular sinsiden
kavruldu insanlar
hayvanlar
canlılar
cansızlar
mor eflatun pembe gökler
kayıptalar artık
yarıldı topraklar
çoraklaştılar

öyküler dolaştı dört bir yanı
eli kandilli nineler
anlattılar kapı kapı
nice
uyduruldu masallar
dediler
gazabıdır Nemrut'un
peygamber İbrahim sebep
alevler su
balık olmuştu odunlar
düşlerde parlayan
gümüş
kara yaşardı onlar
lakin
yok olandı
insan

anlatılan ki
cennetti yer küre
yetiyormuş herkese
görmez gözler
diller lal
üleşmek istemişler
haram
ya da helal
dirhemine dek sülükleşmişler
büyümüşler
dağlaşmışlar
cüsselerde birer dev adam

feryatlara kapandı kulaklar
nicedir
doğruyu
güzeli
sevgiyi göremediler
şimdi Nemrut'un dolu mekanı
koca kafa
taş taş insanlar
kül olmuşlar
yok olmuşlar
ot dahi bitmemiş diplerinde

biten kendileriymiş zahir

nemrut'mu nemrut'muş
yok olanlar mı insan

22.10.2004-Denizli