Nehirim Ben Şiiri - Halil Türkoğlu

Avuçlarda beliren vicdan susuzluğuna
Elbet bir nehirim ben
Yap kıyas sızar boğazına kana kana
Geçerim sıkışmış dağlarla zoraki vadilerden
Yani kalıbında darlanan kırık kalplerden
Seçerim bir dem
İstemem aynalarıma kirli göz, bakışta kem
Habis, kirlenmiş sözlerden kaçarım
Açarım tutkuyu, taşa değdiğinde ugultuyu
Bir bir koparır yıldızları benden gökyüzü
Eğilde kulağını ıslatsın, bu huşu
Ah bu diller neleri alıp götürdü
Neler neler büyüttü
Her bir telden, kelam güttü
Şelaleden çıktı, nice yaşanılan baş aşağı
Nağmeyi görünce söz
İlk doğumunda başladı ağlamaya bu türkü
Dökülecegim yer neresi
Nerde çilem, orda kopar bir yaprak
Kutlu bir ölüm, adanmışlık
Yelin değirmeninde un öğüttü,
Bu susamışlık.
Nerde vicdan, bende yatak
Nerde ağlayan bir çift göz
Birikmişlik.
İşte o benim, beni bana bırak.
Ötelerim okyanusa, diğer dünyama
Hakka her götürdüğüm bir hak
Sunarım kendimi avuçlarına.