Nefis ve Gönül Şiiri - Ali Akın 2

Bin bir çiçek açtı,gönül bahçemde,
Savgi pınarından,suladım onu,
Fırtınalar koptu,aşk denizinde,
Dalğalara baktım,anladım onu.

Aşk ile yıkadım,sıktım,kuruttum,
Tertemiz dübyanın,yolunu tuttum.
Gerçeği görünce,düşü unuttum,
Kalbimde bir yere,sakladım onu.

Hayali hakikat,sanmışım meger,
Uyanmazdım,hakkı görmesem eger,
Ne saçma şeylere,vermişin deger,
Akıl defterinde,pakladım onu.

Sordum,soruştum,buldum.gerçeği,
Anladım her şeyin,temeli sevgi,
Ağlarken öğrendim,dostlar sevneyi,
Gönül sarayıma,bağladım onu,

Nefsimi değirmen,taşına verdim,
Un olsun acıma,iyice ez dedim,
Elek olup,kepeğini eledim,
Yetmedi su ile,ısladım onu.

Hamur oldu hala,yemedi gönül,
Nefsimin elinde,gülmedi gönül,
Anladım ki;daha pişmedi gönül,
İlim fırınına,yolladım onu.
15.01.2001