Nefes Şiiri - Halil Kumcu

Dilim bağlanmış eşiğindeyim;
Esiri olmuş kalbinin.
Dişlerim sızlar, parmaklarım uyuşur;
Bambaşka yerdeyim, hasretinin.

Gözü yaşlı nisan ayı gibi,
Çimenlerden, çiçeklerden yansırsın.
Bir tek dileğim var: sesini işiteyim;
Sonra gam yansın, kasavet yansın.

İçimde taze çocukluk pırıltısı,
Sol yanımda keskin bir soluk.
Yıllardır bambaşka bir yerdeymişim;
Yaşamın öyküsünde yorulduk.

Kısmette varsa kavuşuruz dedik;
Yeminlerle birbirimize sözler verdik.
Hani sadece ölüm ayırırdı bizi;
Sen benden, ben senden bir bir eksildik.

Alışamadım bir türlü yokluğuna;
Gönlümde her köşe bir hüzün.
Bir umut kaldı, belki bir gün dönerse;
Beklerim seni, son nefeste bile güzün

Gelsin artık baharla mazideki sevgilim;
Bitsin artık bu karakışlar diyorum.
Doğmadan önceki ruhlarımıza,
Belki bu son sözlerim, son mektubum.

Aşk bir hatıra imiş senden kalan;
Geçtim bu dünya üzerinden be gülüm.
Bir nefes kaldı, yolun sonu görünüyor;
Hayatım bitiyor, ensemde ölüm.