Kültür Sanat Edebiyat Şiir

Şaban Mortaş 18.07.2017 - 00:05

Dursun özbek / fikret orman :)))

Osman Aslan 14.07.2017 - 18:27

Eski yıllarda lokanta, bakkal, manav, kasap ve benzeri küçük esnaf dükkânlarının duvarlarında rastlardık bu tabloya. Tablonun orta yerinde güçlükle okunan minik puntolarla yazılmış bir ibare de olurdu: "Veresiye veremem, arkan sıra gelemem, gelirsem de bulamam, bulursam da alamam". Ödemenin yapılacağı noktanın, yani kasanın arkasına asılması, müşteriye mesajın en net ve etkili verileceği yer olmasındandı. Küçük yazı okunmuyor olsa bile mesaj çok açıktı: "veresiye isteme!".
Renkli tablo iki bölüme ayrılmıştı. Sol tarafta; tamtakır bir para kasasının yanındaki hasır sandalyede, üstü başı eskimiş, pantolonu yamalı, zayıf ve yıkılmış bir adam oturmaktaydı. Adamın yüzünde hayattan bezmiş, son derece mutsuz bir ifade vardı. Duvarlardaki sıvalar dökülmüş, halısız zeminde ve kasanın boş raflarında fareler cirit atmaktaydı. İyice bitap düşmüş adamın fareleri korkutacak mecali bile kalmamıştı. Yerdeki sepette ve kısmen kasanın alt gözünde ödenmemiş senetler göze çarpıyordu. Üstteki büyük puntolu yazı bu iflas halinin nedenini açıklıyordu: "Veresiye sattığı için!".
Buna karşılık sağdaki resimde daha gösterişli bir koltukta oturan adamın giyim kuşamından, köstekli saatinden, elindeki purodan ve kendine güvenli oturuş şeklinden varlıklı olduğu hemen belli olmaktaydı. İyi beslendiğinden olsa gerek semirmişti. Yüzünde bir mutluluk ifadesi vardı. İçinde bulunduğu odanın zemini halı döşeli ve masanın üzerine ağır kadife bir örtü seriliydi. Bunlar onun zenginliğinin göstergesiydi. Kapağı açık kasanın içi tıka basa parayla doluydu. Yukarıdaki yazı onun zenginliğinin nedenini açıklıyordu: "Peşin Sattığı için!". Soldaki veresiye verdiği için fakirleşirken, sağdaki peşin satıp kazanmıştı.
Yazar kasaların, z-raporlarının, kredi kartlarının, pos makinelerinin ortaya çıkmasından çok çok önce bu tablolar ortadan kaybolup gitmişlerdi. Belki de samimiyet ve esnaf nezaketi ortadan kalkınca onlara da gerek kalmadı.