© Copyright Antoloji.Com 2016. Bu sayfada yer alan bilgilerin her hakkı, aksi ayrıca belirtilmediği sürece Antoloji.Com'a aittir. Sitemizde yer alan şiirlerin telif hakları şairlerin kendilerine veya yetki verdikleri kişilere aittir. Sitemiz hiç bir şekilde kâr amacı gütmemektedir ve sitemizde yer alan tüm materyaller yalnızca bilgilendirme ve eğitim amacıyla sunulmaktadır.
Kaybeden rolünü bu kadar benimsersen, sana daima kaybetmek düşer!
İclal Aydın
Üşüyorum
yitirdim aşkın kimliğini
uzaklara sürgün bedenim
yürüyorum
dilimde aynı türkü
ne yana dönsem
sana çarpıyorum
suskular sinmiş köşeye
hangi kapıyı aralasam düşlerim
kopan hüzün parçaları
keserken yüreğimi
iliklerime dek üşüyorum...
Öleceğiz; müjdeler olsun, müjdeler olsun,
Ölümü de öldüren Rabbe secdeler olsun!
(Necip Fazıl KISAKÜREK)
Kalamış
ALA GEYİK
Çocuktum,ufacıktım,
Top oynadım,acıktım.
Buldum yerde bir erik,
Kaptı bir Ala Geyik.
Geyik kaçtı ormana,
Bindim bir ak doğana.
Doğan, yolu şaşırdı,
Kaf Dağından aşırdı.
...................
Ziya Gökalp
Sevgili
Gerçek mutluluk sevgiyle birlikte olmaktır. Yürümek sevgiliyle, aynı yolda adım atmaktır. Gülmek, sevgilinin gülüşünde hayat bulmaktır.
Ağlamak, sevgilinin gözyaşlarına dokunmaktır. Ahiret, ebediyen onunla oturmak ve konuşmaktır. Sevgiliyle yürürken yolların sonu yoktur. Sevgilinin yanında zaman da yoktur.
Ölümü Özlemeyen Aşkı Anlayamaz / İsmail Acarkan
Ölümdür yaşanan tek başına,
Aşk, iki kişiliktir.
Ataol Behramoğlu
Atesbocegi.....
'Yildizlar atesböcegi sanilmaktan korkmazlar'.
Ne güzel bir laf Tanrim.!
Düsünüyorum da,
sanirim en büyük korkumuz oldugumuz gibi görünmek.
Yumusacik kalbimizin fark edilmesi,
naif yönlerimizin kesfedilmesi,
cesaretsizligimizin anlasilmasi,
korkularimizin paylasilmasi
sanki zarar görecegimizin en büyük isareti.
Kabuklarimizin altinda
kendimizi saklamakta ne kadar da ustayiz.
Ve ne kadar güçlü korunuyoruz, kalkanlarimizin ardinda.
Hissedilmeden, el degmeden, sevgimizi göstermeden.
Istiridyeler, deniz minareleri, midyeler.
Kirpiler ve kaplumbagalar gibi.
Sahi koruyor mu bizi bu çatlamamis sert kabuk?
Kimse incitemiyor mu duygularimizi, inançlarimizi, benligimizi?
Yoksa zarar mi veriyor bu ürkeklik, bu kabuk bize.?
Hissettiklerimizi gölgeliyor, yansitmiyor mu gerçek kimligimizi?
Duygularimizi bastiriyor, el ele tutusmamizi engelliyor mu?
Eger bir yildiz gibi isil isilsam ve bir yildiz kadar parlak.
Ne çikar atesböcegi sansalar beni.?
Belki en hoyrat yürek bile atesböceginin
o uçucu, masum, sevimli çocuksuluguna
el kaldirmaya kiyamaz?
Güçlü kapilarin arkasina kilitlemesem kendimi,
korkakligimi, sevgi istegimi
en insani yönlerimi kayitsizca sunabilsem
bu sert kabugun agirligindan kurtulup
bir kus gibi uçacagim özgürce.
Anlasilacagim ve bir ayna gibi yansiyacagim
karsimdakine.
O da çözülecek belki.
Samimi ve güvenliksiz, silahsiz biriyle göz göze gelince.
Oysa bir görebilsek bunu.
Kalmadi böyle insanlar demesek.
Güven duygusuna bu kadar muhtaç olmasak.
Kirilmaktan korkmasak.
Incinsek, yaralansak.
Ne olur bir darbe daha alsak.
Yeniden açsak kendimizi, atabilsek o kabugu.
Denesek.
Risk alsak.
Yanilsak.
Fark etmez.
Tekrar, tekrar bikmadan denesek.
Ve kucaklassak yeniden.
Tipki eskisi gibi.
Ne oldugunu anlayamadigimiz o onbes yildan öncesi gibi.
O zaman fark edecegiz.
Ne kadar özledigimizi birbirimizi.
Neler biriktirdigimizi,
kaybolan degerlerimizi ne kadar özledigimizi.
Beraber geldik beraber gidiyoruz oysa.
Vakit az, paylasmak, sarilmak için.
Yasadigimiz cografya zor, sartlari agir.
Yüregi daha fazla küstürmemek lazim.
Sirtimizda agir küfeler, her gün katlanan.
Ve kosullar bir türlü düzelmeyen.
Sevgiye çok ihtiyacimiz var.
Ufukta kara bir kis görünüyor.
Ancak birbirimize sokulursak atlatiriz o günleri.
Kirin o sert, o agir kabuklarinizi.
Kurtulun bu yükten.
Korumuyor o kabuklar, aksine zarar veriyor bize.
Yalnizliga mahkum ediyor bizleri.
Hem hepimiz bir yildiziz.
Ne çikar atesböcegi sansalar bizi.
Tagore
hayatın anlamıdır
Sevmek; Ben-Sen mevzusunda Bencillik değil Sencilliktir! ! !
Still Got The Greens...