Kültür Sanat Edebiyat Şiir

inan ben hiç büyümedim ki...çok uslu bir cocuk diildim ama hep kendımi kırdım boynumu kırdım ben hayatım boyunca bir tek kendımı vurdum suskun gorumsende fırtınalı we madurdum anne.bir mızrap gibi aynada hep dik durdum anne benim hic basımı koyucak bır sewgılım olmadı anne ne bir yuva kurdum ne bir gun sansım guldu tukendım gıttım sen benı gogsunde hep acılarla mı sogurdun anne...yoksa ewlat dıe koca bı tas mı dogurdun anne dogurdunda benı neyle yogurdun anne benim hic hayalim olmadı anne ne senı rahat ettırdım ne kendım ettım rahat bi mutluyluk fotagrafı bıle cektırmedık bu hayat kaybolmus bır ınahtar kadar sahıpsızım anne ne omuzumda bır dost elı ne sacımda bır sefkat...sanki yollardan akan su faydsız camurdum anne...sankı ıslanmaktım usumektım... sanki yagmurdum anne...bunca yıl gozyasını hangı denızlere sakladın... ben oleyım sen benı ne dıe dogurdun anne