Kültür Sanat Edebiyat Şiir

Üzüntü kelimesinin içi boş bir kelime olmadığını en iyi bilenlerdenim. Annemi son yolculuğuna uğurlarken minicik ellerimle gözyaşlarımı sildiğim gün farkında olmadan bu kelimenin anlamını öğreniyordum çaresizce..

sana gönül verdim vereli
yüreğim
sarhoş oldu sevdiceğim
kelimelerimin hükmü yok
boşa basıyor ses tellerim

ben bu aşka can vermeye çalıştıkça
sen beni tükettin sevdiceğim
ağlamaların haykırmaların boşuna
artık yeni bir aşkın gölgesine
dünlenmeye gideceğim

buğulanmış gözlerim isyanlarda sevdiceğim
ya aşkınla sar sarmala beni
yada
beni bana bırak firar edeyim şu dünyadan
seni özlemek eceldende acı

sevmeseydim böylesine örselenirmiydim?
gittin gideli
sol yanımdaki ağrı hiç dinmiyor
sensizken bir çiçek gibi soluyorum
hergün daha çok ölüyorum

sen ateşsin
yüreğimde alev alev yangınlar çıkaran
sen denizsin
gözlerinden gözlerime akan
sen ekmeksin
acıktıkça sarıldığım
sen aşksın
gecelerimi gündüz yapan
sen herşeyimsin sevdiceğim
sen'siz yaşanmıyor

gidişim......
yürekten değil zorunluluktandı sevdiceğim

kalsam..........
acılarım okunurdu gözlerimden besbelli

gittim........
çünkü acılarımı yalnız yaşamalıydım sevdiceğim

çünkü............
aşkımızın bileti tek kişilikti,
aşk denilen yük sadece benimdi

sen sevdamızdan vazgeçmiş olsan bile
bil ki burda senin için çarpan bir yürek var.

kurduğum cümlelerde adın geçmiyor sanıyorsun
oysa bütün cümlelerimin gizli öznesi sensin
boğazımı sıksan, hani boğsan da sevdiceğim
ben yine adını heceleyeceğim
kimse bilmeyecek
kimse anlamayacak
ama ben
yine hep seni seveceğim

unutuldum,
senden bir haber alamıyorum diyorsun bana
söylesene sevdiceğim
aşkın sımsıkı sarmışken beni
ben seni nasıl unuturum?

benim için poktan bir gündü