Kültür Sanat Edebiyat Şiir

Aşk'a sebep nedir diye soranlardandım bi zamanlar. Neden aşık oluruz derdim. Sonra bir gün baktımki sebepsiz aşık olmuşum. Hayatımda yaptığım en büyük hatayı yaptım. Birini öyle bir sevdiki. Öyle bir aşık oldumki onu herşeyin üstünde gördüm. En kötüsü onuda kendim gibi gördüm. O da beni benim onu sevdiğim kadar seviyor sandım.

Onun için herşeyi göze aldım. Ailemi arkadaşlarımı karşıma almaya hazırdım. Ama o beni hiç sevmemiş. Dört sene beraber olduk ama o beni hiç sevmemiş.

Düşüne biliyormusunuz. Bir gün geldi ve bana anlamsız bahaneler uydurarak ayrılmak istediğini, kimseyi beni sevdiği kadar sevemeyeceğini söyledi ve anlayış göstermem gerektiğini söyledi. Sanki birden bire hayat durdu.

O an inanın sanki aklım uçup gitti yanlızca bakakaldım. Ve ben hala olayın etkisindeyken iki gün sonra başka biriyle birlikte olduğunu öğrendim. Emin olun bir binanın tepesinde atlayıp atlamamak için iki buçuk saat düşündüm.

Belki bu şekilde kurtulabilirdim ama ailem ve sevdiklerim için yaşamam gerektiğini, gözümde büyüttüğüm değersiz insan için kendimi ve sevdiklerimi kurban etmemem gerektiğini anladım.

Acaba ben ölüm ve yaşam arasındaki o çizginin üzerinde düşünürken acaba o beni düşünüyomudur diye düşündüm. Hayatımı düzene sokmaya karar verdim. Hiç yoktan sevdiklerimin mutluluğu için yaşamalıyım.

Yaşadıklarıma rağmen onu hala seviyorum. Onun umrunda olmasam bile. Duymam gereken tek duygunun nefret olması gerekirken ben hala onu unutamıyorum. Herşeyi denedim ama şu saf yüreğime bir türlü söz geçiremedim.

Keşke bende çoğu insan gibi yalandan aşık olabilseydim. Benim tek sözüm bir insana değerinden fazla değer verirseniz kendi değeriniz yok olmaya başlar arkadaşlar...