Kültür Sanat Edebiyat Şiir

...çıplak ay ışığı...aysız gecelere inat, gökyüzünde iken... ölemem, ay güneşin ışığını aratan, aratırken bizi etkleyen ve asla gizemi çözülemeyen, bazen umut... bazen de umutsuzluk...

...o gün beni ziyarete geldiğinde sormuştu: sen ölecek misin? ...

.....ancak beni uyandıranın ay ışığı olduğuna inanmak çok güç....

...acaba kendimi mi kandırıyorum ben de...
ve seni de mi kandırıyorum? ...oysa... bunu istemem ki...

...o gün o çiftlikde Balaban ve ben... ben Balaban'a, yüreğimdekileri fısıldarken, o bana yaşamın gizlerini verdi, yaşam ve gizleri... ahhh Balaban, yıllar sonra hala gurur yüklü...seni görmek güzeldi... tekrar görüşmeyi ve sana fısıldamayı diledim bu gün...

... 'ölüm bizden ırak olsun...daha değil... daha değil... yapacak güzel şeyler var: ama bilesin ki, asla sevmedim ve asla sevemeyeceğim...

...buydu evet herkes onu bir cehenneme çağırmıştı, yağmurlu bir ‘’akşam üstü’’, koşmak zorunda bırakılmıştı, şemsiyesini bile açmayarak, hayatı soluk bir gökkuşağının yedi renginden ayırt edilemezdi, dik yokuşları tırmanamayacak kerte eskimiş bir kamyon gibiydi, hem sürücüydü, hem kamyon, hem köhne at arabası, hem yaşlı bir at, denizle gökyüzünün yani ‘’mavi’’nin birleştiği yer, oradaydı, oraya kendisiyle birlikte kimse gelmek istememişti...

..ben Umur'um... bu iyi mi kötü mü? ...

...mavi
...mavi at? ...

…bu soruyu ben açtım… yürekli bir dostumun yüreği anlamlansın diye…
…ve yaratan bize yeniden başlama şansı vermişse, çok şükür yaşıyorsak ele güne inat…
… ve de hem de dosta düşmana karşın, güneş her gün yeniden doğuyorsa, doğan her günle yeniden bir dünya kuruluyorsa, asla yılgınlığa düşmeden hem de dim dik yüreklice başlamalı yeniden…
ve de yenilemmeli her şey…