Kültür Sanat Edebiyat Şiir

ben 19 yaşında bir üniversite öğrencisiyim...babamı tam bir sene önce bugün kaybettim...şu an bunları yazarken çok zorlanıyorum..ama onu anmak çok güzel...istanbul gibi kocaman bir şehirde okuma mücadelesi verirken ayaklarımın üstünde durmaya çalışırken hayatımın en değerli varlığını kaybettim ben...yaşamayan bilemez...allahda hiç kimseye yaşatmasın bu acıyı...daha 19 yaşındayım benimle aynı kaderi paylaşan insanlar beni anlar sedece.... çevremde o kadar çok insan var ki beni seven ama ben kalabalığın içinde yapayalnızım...gece yatağıma yattığımda esas hayat başlıyo bazen isyan ediyorum neden benim babam diye NEDEN BENİM BABAM...ama sonra pişman oluyorum allahın takdiri diyorum ve uykuya dalıyorum bir senedir her gecem böyle geçiyor...anlatmak istediğim bu yazıyı okuyan ve babası hayatta olanlar lütfen bu acı tecrübeyi yaşamış biri olarak size tavsiyem lütfen onu asla üzmeyin...gerçekten onu kaybettiğinizde anlıyorsunuz değerini...kaybetmediyseniz ne olur benimö için onun kıymetini bilin hayatta sizi ondan başka kimse düşünmüyor...hayat gerçekten yalannnn...