Kültür Sanat Edebiyat Şiir

özenle sakladığınız bir sarı lira gibi ömrünüz;
vakit gelip sandıktan çıkardığınızda,
birde bakıyorsunuz ki,
tedavülden kalkmış.'

Orhan Veli

yalnızlıktır.
aslında tam tersiyken yaşam başlı başına dönülüpte bakıldığında her şeyin yalnız atlatılması yalnız göğüslenmesidir.ve işte bu farkındalık insanı zaman gelip vurur.
bir yerden geçmişken, bir yandan gelecektir yaşamak.hayata kırgın olmayan yoktur sanırım insan ırkında.geçmiş tüm heybetiyle sırtına binerken insanın, gelecek; yeni gelen bahar edasıyla umuda çeker insanoğlunun, beş yaşında bile olsa yorgun bedenini.
ve yaşamak bir anda hayatın kendisi olur.

günü geldiğinde sadece nefes almaktan ibaret, günü geldiğinde ise hissetmektir..bazen kayıtsızlıkken bazen yerinde duramamaktır..
yastığa kafayı koyup ağlamaktır kısmen, gözyaşındaki tuzdur ama çoğunlukla mutlu olma çabası sevdiklerin gözündeki ışıltıdır..ben de varım kavgası içerisinde farkedilmeyen sıradan zaten olması gereken iken hasta yatağında uğruna mücadele edilendir bu sefer gerçek anlamda ben de varım diyebilmek için..

olumle tehdit edildiginde degeri anlasılır...
cekilen acılardır, verilmeyen tavizlerdir, bir nefestir, az bir umittir...

bi si..tir git...

eski ideoloji, yeni din.

en ufak siyasi gerginlikte bir sürü donanımsız insanın atatürkçülüğü ortaya atıp savunmaya geçmesi aslında farkında olmadan atatürkü putlaştırmaktadır ve farkında olmadan atatürkçülüğü içten içe öldürmektedir...iyi de yapmaktadır aslında...

biri var, durmadan beni arar,
biri var, mevsimlerdir beklerim.

biri var ki açmamış bir bahar,
göklerimde yıldız, içimde sır.

biri var ki bahtı bende yaşar,
benim çiçeklerim açar onda.

bende musiki, bende dünyalar,
biri uzakların uzağında.

havuza düşen memleketleri,
biri var ki içimde sayıklar.

çoğu kez öfkeye, bazen de belki’ye sıkışmış, yerleşik bir tekrardır.

beklemenin rengine bürünür bazen.
çok eski bir tanıdık gibi davranır ama aslında bildiğini okur. üvey kardeş yakınlığındadır. kendine gömülür.
hep gecikmiş hissettir ki, an, kontrole yakın olsun.. iç dünyan, deniz seviyesinde kalsın ki, başkalarının ki için bir vurgununa dönüşmesin..

suya dokunurken bile, kendi elini gör ister ki, serinlik sadece bir his olsun.
böylece anlamak, kendini aşmak gibi olsun..

asl’olan ispirto uçuşkanlığı ile yaşamak olsun ki,
kendinle ne zaman tanıştığın, hep bir muamma olsun.

aslında ayrımsamak için ihtiyaç duyulan tek şey, kendin;
ayrıntının üstüne binmesidir, hayat dediğin..

uyandırmayın...