Kültür Sanat Edebiyat Şiir

İki Ayrı Baharın Dalıydılar

Biri İlk Diğeri Sondu

Ve Kan Ter İçinde Bir Yaz Aralarında Duruyordu

Bahara Yenildilerr

Şahrud Taptazeydi. Filizdi

Yüreği Güneşi İçecek Denli Kar Yangınıydı

Her Ucu Ayrı Bir Yeşile Sevdalı

Cemreler Yaşamla Arasında Ana Sütüyü

Toprak Var Gücüyle Ayakta Tutuyor

Kendini Ve Doğurganlığını Ona Sunuyordu

Şahrud İse Her Dalı Yeşile Bir Tomurcukla Karşılık Veriyordu

İçtiği Her Damla Güneşle Çiçekleri Çıtlıyordu

Sanırsın Rengarenk Gülümseyen Yeryüzüydü



Seyduna Ölüme Ölümüne Yakındı. Çınardı

Şahrud'un Giyindiğini Soyunuyordu Ve

Gelinsi Dalları Soyundukça Çıplaklığından Utanıyordu

Solan Yüreğiyle Her Seher Güne Biraz Daha Sarı Duruyor

Ve Biliyordu; Ten Soğuması Çoğu Kez Elinde Ak Keteniyle

Vaktinden Önce Geliyordu

Ölümle Yakın Dostluğuna Birazda Bu Yüzden Minnet Duyuyordu



Seyduna'yla Şahrud'un Tek Ve Bütün Bağları

Ayrılıklarıda Olan Mevsimin En Uzak Uçlarına Tutunmalarıydı.

Mevsim Haziran Sonunda Kendini Yakınca, Koptular

Artık Birbirlerinin Kışında Bile Yoktular
TUNAY BOZYİĞİT