Kültür Sanat Edebiyat Şiir

ne menem hastalıktır ki geldi mi gitmek bilmez. bir kere yakalanmıştım bu illete, benden babama, ablama,anneme sırasıyla tüm sülaleye geçmişti :)

dinlerken insanı zıp zıp zıplatan, en mutsuz anda bile insana derdini unutturan çingenelerden oluşan neşeli grup

Sesim soğuk bir sis
Gittikçe grileşen dalgınlıklar oluyor
Sormuyorum bir yolculuğa kimle çıkılır
Ve kim yırtıp atabilir elindeki son dönüş biletinide
Tüm yalnızlıkları mümkün kılan birileri olmalı
Yada kalbini kederle onaran bir göçebe
Özlemek o zaman bir çığlık olabilir belki, bir çığlık
Sormuyorum artık biliciyede bilginede
Aşkın darası nedir
Ve mutsuzluk mümkünmüdür ki o,
Bir kırlangıç ikindisiydi belkide,gümüşte ve hüzne gizlenen

Ödünç sevişlerden bize kalan sonsuz grilikler oluyor yalnız
Ve bir çocuğun hüznüne kazınıyor,gülüşlerimizin paramparçalığı
Sesimin sislenmesi bundandır

Karşılığı yok hiçbir acının
Herşey gölgesi kadar ağır
Sormuyorum artık sormuyorum
Hergün yeniden kodlanan umutlarla kirletiliyor dünya

gelse....

biri gelir açar perdeyi
biri seyreder alemi
biri gelir ışığı yakar
biri sadece alkışlar

biri zaten hiç konuşmamıştır
biri uzaktan hep bağırır
biri gülerken ağlatır çoğu zaman
biri sadece dudağını ısırır

bu hikaye başlıyor
ve hayat insandan daha hızlı gidiyor

biri gelir çeker perdeyi
biri zaten çoktan gitmiştir
biri gelir söndürür ışığı
biri bilir ki işi bitmiştir

bu hikaye burda bitiyor
ve hayat insanın çok vaktini alıyor.

sıraya geç ;)

yazmak farz oldu ;)

1-mazhar 2-fuat 3-özkan ehe :)

örtmen: işte çocuklar enzimler.... (şöyle iyi böyle süper, olmasaydı ne yapardık)
kudret: hocam bu durumda yaşasın enzimler diyebilir miyiz? (dersi kaynatma çabası)
örtmen: evet. kahrolsun apoenzimler de diyebilirsiniz.
sınıf: :)

artık seninle biz, düşman bile değiliz...

Hiç bir şey diyen bir cümlenin ortasına terk edilmiş bir kelimeyim