Kültür Sanat Edebiyat Şiir

Kalbim yoruldu,
Ruhum yoruldu,
Kalemim yorulmadı
Adını sayıklamaktan...

Doğacak güneşe emanetsin,

"Sen" kırıntılı hayallerin tadı hiçbir gerçekliğin tarifinde bulunmuyor...

Mayasına kurban olduğum

Şu an radyoda "Yakışıklı" çalıyor, ne vakit dinlesem aklıma bu şarkıyı bana gönderdiğin ve Sen gelirsin; şu an yüzümde tatlı bir tebessüm oluştu

Ama Seni çok seviyorum "."

Belki kendince şunu düşünüyor olabilirsin; "Gitme ihtimalimden bahsedince gerçek yüzünü gördüm, beni yok saydı, benden vazgeçti..." Hayır! Numaramı gözünü bile kırpmadan sildiğin (Sonradan tekrar kaydetmen bir anlam ifade etmiyor.), Sana tek bir kelamında dahi yalan söylemeyen bana o masada inanmamakta ısrar ettiğin, sonra arkanı dönüp ardına bile bakmadan gittiğin an'ların toplamında ben Sana veda ettim. Ve gördüğün (ya da hâlâ görmediğin ya da asla görmeyeceğin) gibi benim Seni sevmek için Sana ihtiyacım yok! Ve ben Raif Efendi değilim; sadece artık Sana yenilmek suretiyle tekrardan kesilmeye and içilmiş iletişimimize yön vermek istemiyorum.

Ne ağrıma gidiyor biliyor musun? Belki telefonda numarasını görüp oflaya puflaya cevapladığın, yani öyle ya da böyle istemeyerek de olsa bir şekilde iletişim hâlinde olduğun onca insan var hayatında. Ben ise Sen beni "ne olarak" konumlandırıyorsan o şekilde geçinip gidiyordum Seninle, gıkım çıkmadan; sanırım bu fazlalık geldi Sana, bunu kaldıramadın. Sitem değil, suçlama değil, seçim(in) ve karar(ım).

Aralıklı olarak zaman zaman ve son 3 aydır kesintisiz "Acaba onu görmek ya da kendimi göstermek için geçtiğimi düşünür mü?" düşüncesiyle geçtiğim odanın önünden bugün geçerken bir kuş kadar hafiftim; çünkü Sen yoktun. Ama ne yalan söyleyeyim, orada olmadığını bilmeme rağmen yine de bir heyecanlandım. Şu yazdıklarımın en acı tarafı ne biliyor musun? Sayılı zamanımızda bunu (tırnak içinde yazdığım kısmı) düşünmeme sebep ne kadar çok yaşanmamışlığımız birikmiş... Ve birikmeye devam etmekte..

Koyduğum o "."ları her gün değil her an geri yalıyorum, sadece bundan Senin haberin yok benim kurbanlar olduğum Ceren'im... Güneş-Uranüs kavuşumluyum ya, türlü türlü senaryolar uydurup, bir de bunlara kendimi inandırıp kulağına üfleyebilecek insanlara yaşamış gibi anlatıyorum; inanıyorlar... Sana olan tüm öfkeme (ki bu Sana olan sevgimin sonsuzluğundandır!) rağmen ben bataklığına tekrardan kendini bulama diye; üzülmeni istemiyorum, mutlu olman kısmı ile ilgilenmiyorum. "Karnında kelebekler uçuşması gerekirken" aksi hissiyatları yaşamaman adına; kinaye yoktur! Bazen şu davranışıma bakıp kendi kendime şunu soruyorum : "Bir gün Ceren'im şu yazdıklarımı okusa acaba Raif Efendi'den bir farkım kalır mı gözünde¿" Ama var Ceren'im, var! Eğer ki benim durumum farklı olsaydı "Senin lügatındaki o erkek tanımını" Sana iliklerine kadar yaşatırdım; kader işte, çok önceden rastlaşacaktık...

Seni Seviyorum; Sana zerre ihtiyaç duymadan...

Rüyanda masum ve sevgi dolu bir öpücük hissettiysen;
Bendim o, resmini öptüm...

Yazıyorum, çiziyorum ama şu noktaya yasa seviyesinde bir açıklık getirmek istiyorum; Sana düşman değilim, Sana kin gütmüyorum, saçının teline dahi en ufak bir zarar gelmesin, Rabbim tırnağına taş değirmesin.