Kültür Sanat Edebiyat Şiir

ya...
sabır...

benim familyam..
^^türk kahvesi veya aromalı kahveyle - sweet cigar içenler^^..deseydi tam beni tarif etmiş olurdu.

Ah….Züleyha…

Yusuf’un Züleyhası değildi o…
Minik pembe pamuk şekeri gibi bir kız çocuğuydu…Birbuçuk yaşında…
Bir karaciğer hastalığının muzdaribiydi..
Doğuştan(konjenital olarak) başlamıştı süreç..Glikojen depo Tip 1 di tanısı…Sevgi gibi…Aynı onun küçük hali…
Şirin önde giden göbeği kocaman bir karaciğeri yüklenmişti aslında…anlayamazdı bilmeyenler..
Ufacık ellerini ilgi ve şevkat vurgunu edalarla uzatırdı yanından geçenlere..

Açlık sınırında yaşayan ülkemde…4. çocuğuna hamileydi annesi…doğurmak üzere…babası da onun yanında….bebekse bizlere terk ve emanet edilmişti…

İlk geldiği günlerde boncuk boncuk terlemeye başladığında anlardık hipoglisemiye girdiğini..(hastalığı nedeniyle kan şekerinin düştüğünü) ..
Zayıf bünyesinin üzerine bir de pnemoni(zatürre) eklenmişti…

Nefes almak…
Nefes ala-bil-me-nin kıymetini bilmek…
Hiç bu kadar kolay olmamıştı…onu gördükten sonra….

Günlerce biberonuna mahzun ve üzgün gözlerle baktı…nefes alıp verişi çok sık olduğu için beslenemezdi…serumla gidiyordu vücudun ihtiyacı…
Küçücük pembe yüzünde kocaman mavi bir oksijen maskesi…
Maskeyle savaşmak kaderiydi minik kuşumun….taa ki solunum sayıları düzelene ve kandaki oksijen saturasyonları normale gelene dek bu böyle devam etti….

Bir gün günlük muayenede yüzünde kocaman maskesiyle elimden tutup doğrulmasıyla başladı her şey…
Bebek yatağının parmaklıklarına tutunarak elimden aldığı güçle ayakta duracak gücü barındırıyordu artık ayacıkları…
Sonraki gün beslenmeye başladı…biberonuna saldırışı tam bir kavuşma sahnesiydi…gözlerinizi doldurabilecek güzellikte…
Sonra nekahat süreci yerleşti toparlamasıyla…parenteral tedavi etkisini göstermişti…

Artık hemşire, doktor, personel, kucaktan kucağa gezen servisin göz bebeği şirin kız çocuğuydu Züleyha….
Hiçbir yürek dayanamazdı o küçük karyolasında gözlerini doğrultup dudaklarındaki masum ifadeyle size ellerini uzatırken hayır demelere…
Öyle bir ihtimal yoktu…

Başına renkli renkli şirin tokalar alırdık..her gün başkasını takardı…fırfırlı kıyafetler ve dantelli kilotlu çoraplar onun küçük cüssesine ne kadar da yakışırdı…

Meçhuldu…aç ülkemde…ailesinin onu tedavi sonrası alıp… ne zaman taburcu edileceği…
Babası ziyarete bile gelemiyordu…otobüse verecek parası olmadığı için….:=((
Asgari ücretin girdiği ve hatta bazen onun bile girmediği bir evde…nasıl idame ettirilirdi bir ailenin hayatı…4 çocuk ve anne baba…
Et yerler miydi acaba hiç?
Muzu kabuklarıyla mı yemeye kalkışırlardı yoksa hiç görmemiş oldukları için…kimsesiz çocuklar misali….

Annesi doğum yaptı bu arada..O bizim devasa karanlıktaki günlerimize ışık saçmaktayken…
Süt emzirme süreci halk arasında gebelikten koruyucu olarak biliniyordu…
Yeni gelen bebekse …bunun…yani cehaletin kurbanı olmuştu…
Anne karnında(prenatal) tanıları da yapılmamıştı..belki de bu kötü ve acımasız dünyaya bir Glikojen Depo tanılı bebek daha gelmişti…kimbilir…

Tüm ekstremiteleri(uzuvları) felç…ve bilinci açık bir şekilde ölümü….eu thanatos(ötenazi-güzel ölüm) ü…..arzulamaktan ne farkı vardı yaşamanın…böyle bir hastalığa sahip olduktan sonra….

Ahhh…
Ahhhh…..Züleyha….

Okula gidemeyecekti …
Mürüveti görmek kısmet olmayacaktı ailesine…
Çocuk sahibi olamayacaktı…
Belki birkaç sene bile….yaşayamayacaktı…

Kucağına alındığında hemen minik sarı başını göğsüne dayayıverirdi…
Anne….olasın gelirdi….elleriyle kavradığı biberonuyla onu göğsünde beslerken….
Buram buram bebek kokardı…

Şeker pembesi küçük bir kızdı Züleyha…
Yusuf’un Züleyhası değildi….

Belki de ondan…
Kimseler bilmedi varlığını…

Eternalflame/May 1,2005

Alak suresi 2. ayet

^^O insanı bir kan pıhtısından yarattı.^^...

bir sen
bir ben
bir de bebek..

maths...
çözülmesi zor problemler...
aslında ne kadar kolaymış hayatın güçlükleri yanında..
özledim..

..çok tatlı bu yaa...(bebekler için)

bugündü..
hala devam ediyor..

artık çok geç..sevgili...

Serkan'ın lakabı...:=))