Kültür Sanat Edebiyat Şiir

Yılmaz Güney'in Kocaman yüreği için


”...hayat bize mutlu olma şansı vermedi sevgili.
biz kendimizden başka herkesin üzüntüsünü üzüntümüz, acısını acımız yaptık çünkü.
dünyanın öbür ucunda hiç tanımadığımız
bir insanın göz yaşı bile içimizi parçaladı.
kedilere ağladık, kuşların yasını tuttuk...
yüreğimizin zayıflığı kimi zaman hayat
karşısında bizi zayıf yaptı. aslında ne güzel şeydir insanın insana yanması sevgili...
ne güzeldir bilmediğin birinin derdine
üzülebilmek ve çare aramak. ben bütün
hayatımda hep üzüldüm, hep yandım.
yaşamak ne güzeldir be sevgili...sevinerek,
severek, sevilerek, düşünerek... ve o
vazgeçilmez sancılarını duyarak hayatın... “

Yılmaz Güney


Yürek yanarsa titrer gül üşürse

Yılmaz Güney'in Kocaman yüreği için

Git gide kirletiyorlar gökyüzünü sevgili
Umutlarıda tüketiyorlar hep beraber / sevgileri de
dillerinde en ince yalanlar, süslü ve sisli yüzleriyle
soğuk yüreklerinde ne acıma ne sevgi
kimin eli kimin cebinde
kimin eli kimin neresinde belli değil

bense öyle acemi ve şaşkın
boş kalan ellerimi bir ömür
nereye koyacağımı bilemedim
bilemedim, hangi yalanla kimi nasıl soyacağımı
buz üstünde yürümeyi seçtim kendi hesabıma
maske diye bir not düşürmedim yüzüme
bukalemuna çalan rengimde olmadı

tuttuğum her insanın elinde/ ellerim kirlendi
gözlerim kirlendi/ baktığım her insanın gözlerinde
yüreğimi sarktım umut kuyularına her defasında
her defasında yangın çektim su yerine, acı çektim
ne bir gün ışığı aktı içime, ne de bir yağmur damlası
rezil bir dünyanın orta yerinde
hüzün ben oldum düşen her yaprakta
her savaşta vurulan ben
yıkıldı hayallerim
gözlerimde yandı son ümitler
ıstırabın en derin okyanusuna gömüldüm
suskunum, susuzum, yaralıyım sevgilim
gözlerim, ruhum, bedenim yorgun.

durmadan kirletiliyor/ kanıyor zaman /kimse aldırmıyor
kimse yanmıyor /sevincini ateşe döken gelincik çiçeklerine
dönüp bakmıyor çığlıklarına çocukların
kapkara bir nehir gibi
acı akıyor yüzünde yoksulların her akşam

tüm çabalarımıza ragmen, temiz tutamadık güzelliklerimizi
herşeyin kirletildiği bir dünyada
hep vurgun kaldı bir yanımız
bir yanımız aşka acıya ayarlı

dumanlar yürüyor her akşam
beton yığınlarıyla örtülü / sevgisiz kentler üstüne
zifiri karanlıklar
kimse kimsenin yasını tutmuyor sevgili
bölüşmüyor acısını

Sarılki
kokun sinsin tenime /sevgin işlesin yüreğime
bu yalancı dünyada kimim varki başka gözlerimden öpecek
içimi ısıtacak bu karanlık soğuk kış gecelerinde

Sarılki
serinlensin ateşler içindeki alnım
yorgunum sevgili
beynim tenim ellerim yorgun
kendime sürgün yaşamaktan
sevgiye tanımlar aramaktan
tüm bu oldu bittilere
insanın kayıtsızlığından yorgunum sevgilim

yoruldum sevgilim ağrılarım sızılarım yorgun
ihanetler yedi umudumu, sevgimi, düşlerimi
her gece yalnızlıklar sürüyorum/ kanayan yerlerime
ellerime çaresizlikler yüklüyorum
üşüyorum bu karanlık soğuk gecelerde sarıl boynuma

oysa hiç dönmedim sırtımı insanın emeğine
öpmedim namerdin elini/ eğilmedim zalimin önünde
ama ezildim bir çaresizin bakışından
bir annenın yakarışından
bir babanın haykırışından
utandım sevgili dünyayı kirli bahçesine çevirenlerden
aç insanların kederinden utandım
bombalanan şehirlerden
insanların kayıtsızlığından tüm bu oldu bittilere
insanlığımdan utandım sevgili insanlığımdan

heyhatki,
bizi ağlatan acılar güldürüyor başkalarını
yürek yanarsa titrer sevgilim gül üşürse
kaç insan soyundan ihanet görmüş, kaç gül dikeninden
mademki ihanet var,
öz elleriyle boğsun gül emen çocuklarını anneler
ve şairler ihanet etsin şiirlerine
yazmasın bir daha gül yüzlü sevgililerine şiirler
her mısrası kurşun olup saplansın yüreklerine

....ve ben
bunca kalabalıkların ve bunca mekanların içinde
her defasında yarası kanayan şiirler damlarken içime
yüreğimdeki yağmurlarla, herkesin bildiği bu dünyada
adresi olmayan yitik mektuplar gibi yorgun
yavru bir kedi gibi yalnız ve sahipsiz
öyle mi?
vayyy.

...........
ben nazlı bir yaprağım dalından düşmüş
alın beni üşüdüğüm yerden
kalbinizin üstüne tutun pul pul
vicdanınızın üstüne
aynı soydanım sizinle

yok başka bir umarım alın beni üşüdüğüm yerden
yok başka kimsem kiminle konuşsam
sizin elleriniz var soyan, evleriniz var kocaman
sokaklarda gecekondularda yatmadınız karda kışta
bir dilim ekmeğe avuç açmadınız
utanan biz olduk yoksulluğumuzdan
utanan anam oldu, babam bacım gardaşım

ben nazlı bir yaprağım dalından düşmüş
alın beni üşüdüğüm yerden
kalbinizin üstüne tutun pul pul
vicdanınızın üstüne
aynı soydanım sizinle

Vay be gözüm sendemi düşüp gidecektin azrailin peşine. Sen yine çok iyi dayandın bu kadar yıkıma hırpalamaya karalamaya.Ben olsam vallahi başedemem. Hele bi medya anlayışımız varki allahımdan düşmanıma dilemem. Hükümettekilerde zora düştükleri zaman medyayıda kışkırtıp senin üzerine nasılda saldılar. O sanatçı bozuntuları o olaylı gecede senin üzerine ellerine ne geçtiyse kıyamadan nasıl da attılar. Şimdi hepside bayram etsin. Artık bu gariban Özgür'ün bir Ahmet KAYA'sı yok. Ben ve benim milyonlarca insan bir nevi yetim kaldık.Ahmet Kaya benim gözümde dünya da saygınlık görmesi gereken bir sanatçıyken maalesef bazı çıkar çevreleri yüzünden sürgün de öldü. Bir Ahmet Kaya'yı koskoca -Ermenisinin Rumunun Yahudisinin sığdığı- Türkiyeye sığdıramadık. Yazıklar olsun hepimize. Aslında O'nun tek suçu ezikliğe mahkum halkımızın sesini bazı kulakları üzerinde yatan vatan hainlerine küpünü doldurma çabası içindeki çapulculara duyurma çabası içindeydi. Bu çabası içinde halkın yanında olup O'nu takdir etmesi gerekirken üstada cephe aldılar. Kuru milliyetçilik yapıp aç kalsakta hükümete devlete laf söyletmeyiz dediler. Halbuki öyle diyenler bugün Ahmet Kaya'nın haklılığını kabul ediyorlar ama işi işten geçti. Yukardakiler küpünü doldurdu maalesef Ahmet Babamızda bunlara daha fazla dayanamayarak bu mahalleden nefret ederek öbür mahalleye taşındı. Ah be Ahmet Abi bu mahallenin nesini beğenmedin de öbür tarafa taşındın. Merak etme ben ve milyonlarca Ahmet Kaya hayranı senden fazla ayrı kalmaya dayanamayıp birkaç güne kadar bizde senin yanına geliriz.Ruhun şad olsun rahat uyu. Toprağın bol olsun

DEVRİM hayatımız gibiydi.
Doyasıya aşık olduğumuz,
tekrar tekrar sevişsek de o hep özlediğimiz yere bir türlü ulaşamadığımız,
bu yüzden acı çektiğimiz,
acı çektikçe hasretle bağlandığımız sevgilimiz gibiydi DEVRİM