Kültür Sanat Edebiyat Şiir

KERBELÄ

Kerbelä denilen ıssız bir çöldür.
Zerresi kan dolu kumdan bir göldür.
Güneşin altında yanan cehennem

Ağaçsız gölgesiz, sıcak, susuz hem.
Fırat kenarından biraz uzakta.
Aslanı bıraksan sanır tuzakta.
Yezit askerinin kumandanı Hür.

Küfe yollarında Hüseyni görür.
Bin atlı yanında, keser yolunu
Sararlar Hüseynin sağ ve solunu,
Gösterir emrini ibni ziyad'in

Uçup gitmek için yok ki, kanadın.
Bir sürü kadınla birçok yavruyu
Bırakıp o çölde, gösterir suyu.
Ibni ziyad gibi vicdansizlara

Hizmet etmek için bir bahtı kara,
İbni Vakkas oğlu kumandan Ömer
Vali olmak için geldi, öptü yer.
Hüseynin üstüne gidecekti.

Aldı askerini, sancağı çekti.
Üç bin kişi ile çıktı küfe'den.
Fenalık bulurmuş fenalık eden
Fır atin suyunu esirgediler.
Hem susuz, hem suçsuz şehit ettiler.
Kerbelä bir avuç masum mezarı.
Kerbelä ecelsiz öleyim pazarı.
Kerbelä canäni candan ayiran

Kerbelä şelfi şandan ayıran
Kerbelä İslam´in yüz karası
Kerbelä vicdanla kin arasıdır
Kerbelä makberdir sadıklar için.

Kerbela sanma ki beyaban çölüdür.
Kerbelä orası... Geçme yanından.
Kerbelä orasi... Vaaz geçme canından.
Kerbelä Hüseynin bastığı toprak

Onun için açar kırmızı yaprak.
Kerbelä aşığa haccadır Käbedir.
Kerbela denince akla kan gelir.