Kültür Sanat Edebiyat Şiir

H2o 15.01.2007 - 16:51

Akşam güneşinde parlayan, hasat vakti gelmiş dolgun başaklar renginde saçların vardı... kokusu kaldı ellerimde.

Bulutsuz, açık bir havadaki gecede bile görmemiştim o kadar çok yıldızı, gözlerinde gördüğüm yıldızlar kadar... yılların ince çizgiler açmaya başladığı geniş bir ovanın altına saklanmış uçsuz bucaksız evrendi gözlerin ve milyonlarca yıldızı gizliyordu parıl parıl... insanın en umutsuz, en karanlık günlerini bile aydınlatırdı o yıldızlar, o parıltılar.

İki şahin gibi gerilmişti kaşların o yıldızların üstünde... sanki sonsuzlukta uçuyorlardı, gergin, mağrur... sinirlendiğin zaman bir araya geliyorlardı, kanatlarını birleştirip öyle uçuyorlardı insanın üstüne... sanki saldırmak istercesine.

Yanakların iki pamuk tarlasıydı. İki dost ailenin minik bir tepeyle ayrılmış gül renkli pamuk tarlalarıydı. İnsanın içinde kaybolası geliyordu... ve sen konuştukça daha da belirginleşen çukur vardı ki sanki mezarım olsun diye konulmuştu...

Dudakların iki çiçek yaprağı... sabah çiği hala üzerinde. Vakti gelince en tatlı nektarını akıtan... hani bir arının bir kere tattı mı bırakası gelmediği.. insanın yapıştı mı ayrılamadığı türden... baharla birlikte en güzel şarkılarını aşk için söyleyen dudakların vardı... bir kere küstü mü hiçbir güneşin, hiçbir gülüşün açtıramadığı narin dudakların.

Sanki sık bir ormanla kaplı minik bir tepeydi güzel çenen.. ortasından minik bir vadi geçen..

İşte o ormanda kaybolmak istiyorum... dudaklarının nektarını içerken boğulmak... kefenim pamuktan olsun... gömüleyim yanaklarındaki çukura.. ve ruhum gözlerindeki yıldızlara uçsun.. uçsun... o sonsuzlukta kaybolsun...

Özlem Özer 15.01.2007 - 16:50

Neydi bu hissettiğim! Neydi bu yalnızlık boşluk perişanlık duygusu… Nefret miydi etrafımdaki insanlara karşı beslediğim… Yorulmuştum bu duygulardan… Çekip gitmek istiyordum… Ama kendimden kaçabilir miydim?

Sadece birkaç gün olmuştu bu bilinmeyen şehre geleli… Aklım bir karış havadaydı… Hayat sadece eğlence ve aşktı… bu yeni şehirde insanlarda farklıydı… Yabancıydı bana her şey… Ama biri vardı ki… beni etkilemişti… oysa tipimde değildi ama sanırım gülüşündeydi sır…buradakilerden farklıydı…yüreğim ona koşuyordu sanırım…dur diyemedim...nerden bilebilirdim ki o gün dur diyemediğim için bir gün hayatımın değişeceğini…

Bana bir gün nazar boncuğu hediye etmişti…”Gözlerine nazar değmesin diye aldım” dedi… “Gözlerine nazar değmesin”… Kim daha mutlu olabilirdi ki dünyada benden başka… bu çocuk kalbimi çalmıştı..frene basmak için bile geç kalmıştım.. Artık son sürat bu aşka gidiyordum… yaşıyordum bütün hücrelerimle bu aşkı…

Ve bir gün o gitti bu şehirden, bu sıkıcı ve insanlarının farklı olduğu şehirden… Artık o yoktu… ben yalnızdım… o beni bırakıp gitmişti… Ağlamak mıydı acaba yaptığım… Yoksa gözlerim pınar mı olmuştu… dayanabilir miydim… ama nasıl...mümkün müydü…bu acı çekilir miydi? Sonuç intihar mı olmalıydı yoksa her gün mü intihar mı etmeliydi?

Seni “Aşkım” diye severken bir gün “Sebeb-i intiharım” diye seveceğim nerden aklıma gelirdi ki? Kalbime dur diyemediğim için içimdeki benin değişeceğini nerden bilirdim ki… Evet çekip gitmek istiyordum… Ama kendimden kaçabilir miydim?

Sultan Fatih Yağcı 31.07.2006 - 12:57

hergün beslediğim güvercin
artık benim balkonuma konmuyor..

Gönül Bahçemsin 30.04.2006 - 14:28

sevgisizlik

Blue Send Me 04.12.2005 - 00:49

hiç... en iyi sebep bu olurdu..