Kültür Sanat Edebiyat Şiir

Tuna Kafkas 27.03.2023 - 00:16

https://pin.it/5fhG65B

Çiçek Seval 12.02.2010 - 10:37

kavruk tenli ellerin diktiği bebekler vardı..saçları ipten hayyallere uzanan...
gözleri düğme düğme..biri diğerine bakamayan..ıslak bir çocukluğu emzirirdi onlar..
gecenin tenhalığına yoldaş olur gündüze umut giydirirlerdi eksik kalmış bir bahardan..

şimdilerde insancıklar var..
yalnız aç bedenleri doyuran..

Şerife Duman 23.04.2009 - 13:22

İnsanın hayal gücünü genişleten.....

Can Can 25.03.2007 - 21:11

Bir şeyler eksik bir çogu yarım, ağlardım! kırılsaydı OYUNCAK larım

Gül Solmaz 05.08.2006 - 15:01

nesilden nesile dolaşan telefonuuuuuum :)))))

Kemal Kan 05.08.2006 - 14:53

Oyuncak



Bırak beni çocuk
Oynama artık
Avuçların çok büyük, kayboldum
Işığa hasret kaldım

Kaldır oyuncağı ortadan
Başkalrını alacak baban
Bırak beni çocuk
Bırak
Ellerin çok soğuk

Bekir Tekoğlu

Hamza 23.03.2006 - 12:14

eğlenmeye çalışırken minik kuşların oyuncağı olmuşsun ama hiç farkında değilsin..
biliyorsumusun hala yılın en embesil,embesil kurtarma opresayonunu sürdürüyorsun..
zeka espiri yeteneğine gelince sen giderken ben onuncu seferden dönüyordum.. olgun kuşum...!

Belemir Birinci 13.10.2005 - 19:58

SUNAY AKIN geliyor aklıma

Düşünmüyorum Yine De Varım 23.04.2005 - 11:24

Kandırın kandırın çocukları.

Bilhan Erden 12.03.2005 - 17:17

tek bi kamyonum oldu oyuncak olarak hep elimde...kasası kırık tekeri patlak geldi zaten oda elime...ne yarıştıra bildim kamyonumu diğer çocuklarla, nede kum taşıyabildim kasasında...
bi işçi kamyonuydu benimki burjuvadan uzak,altı delik ayakkabılarımdan bile eskiydi...hep 3 teker gider, ucuna ip takıp çekmeye kalksam yan devrilirdi...sevmiştim...onun için hep tek başıma oynamak zorunda kalsamda bırakmadım sevmiştim...diğer kamyonların yanlarına gitsem gülerlerdi önce kamyonuma sonra ayakkabıma...kumlardan uzaklaşır salıncağın direğine ağlardım hep...taa ozamandan saklardım gözümdeki yaşları...o güzelim kamyonlarıyla oynamaktan sıkılıp taşa tuttuklarında başladım ilk isyanıma,altı delik ayakkıbılarımı fırlatıp ayağımdan koşarken yağmur altında...dizlerimi ilk parçalayışım,ilk çaresiz düşüşümdü o çamurlu sokakta koşarken...toprağı ilk pençeleyişimdi tırnaklarım çıkarcasına...
aynı bu zaman avuçlarımın arasından kayan hayat gibi...kendi hayatlarından sıkılıp benimkini taşlamaya başladıkları gibi...ben hep uzakken onlardan,hep salıncağın direğinde ağlarken...
hep bi dejavuydu bu hayat...hep tekrar...hep tekrar...
hep tekrar edecek...