© Copyright Antoloji.Com 2016. Bu sayfada yer alan bilgilerin her hakkı, aksi ayrıca belirtilmediği sürece Antoloji.Com'a aittir. Sitemizde yer alan şiirlerin telif hakları şairlerin kendilerine veya yetki verdikleri kişilere aittir. Sitemiz hiç bir şekilde kâr amacı gütmemektedir ve sitemizde yer alan tüm materyaller yalnızca bilgilendirme ve eğitim amacıyla sunulmaktadır.
Dedem pazara atiyla giderdi. Harika bir ati vardi. Cok severdim ona binmesini. At da beni severdi. Her cagirisimda gelirdi. Her gelisinde agzina atacagi bir seyleri benden bilecegi icin olsa gerek. :) (Sekeri cok severdi yavrum, kitir kitir yemesi hala gozlerimin onunde) ...
Yakinimizdan gecen Karabuk - Kastamonu yolunda (Yaklasik olarak yirmi dakikalik bir uzakliktadir) az kamyon falan gecmedim atla. Asvalt yolda oyle de hos sesler cikardi ki at kosarken, bayilirdim. Ustunde eyer, semer gibi bir sey olmazdi ona binerken. Hatta en basitinden bir cul bile olmazdi. Oylesine, ciplak ata binerdim. Cocukluk iste. Simdi deseler su ata bin, ustunde eyeri de olsa cekinirim herhalde. Ama bizim ata hic cekinmeden biner, kamyonlarla yaris ederdim
Ekonomisi tarim ve hayvancilikti bir zamanlar... Yorede 'Cavus Uzumu' diye bilinen uzum turunun en guzeli, bizim koyde yatisirdi. Cevre kasabalarda haftanin belli gunlerinde kurulan koylu pazarlarini tek tek dolasirdi dedem. Hatta, babaannem haftanin gunlerini bile bu pazarlarin adlariyla degistirerek soylerdi. Pazartesinin adi Eflani'ydi. Cunku o gun Safranbolu'ya yaklasik 20 km uzaklikta olan Eflani ilcesinin pazariydi., Sali, carsamba, persembe ve cuma ayni isimle anilirdi babaanemin gozunde ama, cumartesiye 'Bazar', pazara ise 'Bazarertesi' derdi. Cunku Cumartesi gunleri Safranbolu'da kurulurdu pazar. Bu adlari duya duya ben de oyle zannederdim. Taa ki okula baslayana degin. :)
Benim genclik donemlerime dogru koy bosalmaya baslamisti. Kimileri cok yakinimizda olan Karabuk'e tasinmis (Demir Celik fabrikasi'nda cok isci calisirdi o siralar, bolge icin buyuk bir ekmek kapisiydi) , kimileri ise Istanbul'a dogru yola cikmisti (Bugun Istanbul'da Safranbolulu, ozellikle de Cercenli pek cok firinci bulabilirsiniz) . Bana da bulasmis ki, taa Melbourne'lerde yapiyoruz o isi. :)
Koyun gelenekleri arasinda bayram ya da dugunlerde falan gures etkinliklerinden bahsedilmis asagida. Evet, hatirliyorm. Cok hos olurdu. Koylerarasi bir spor musabakasi gibi olurdu. En once, en kucuklerden baslar ve giderek buyurdu guresciler.
Ornegin iki koyden birer cocuk cikardi gures arenasina. Hangisi yenerse ortada kalir, yenilenin koyunden bir baskasi gelirdi karsisina. Ve boyle devam eder, aksama dogru koylerde isim yapmis guresciler kapisirdi en son...
At yarisi yapilirdi. Ama, bunu genelde kadinlar yapardi. Belli uzakliktaki bir agacin dalina bir mendil baglanir ve yaris icin bir hizada tutulmus yariscilar bir isaretle ileri firlar ve mendili kapmaya calisirlardi. Mendili kapan, mendilin icindeki hediyenin de sahibi olurdu...
6 mahalleden olusur Cercen. Yukari Koy, Asagi Koy, Gurbetler, Karatas, Irezli, Ahcioglu Mahallesi. Biz Yukari Koyluyuz. Okula en yakin mahalledir. 22 hanelik kucuk bir yerlesim birimidir. Ozellikle de kiz aylarinda pek kimsesi yoktur, ama camisi, cesmesi, camasirligi, mezarligi, su sebekesi ve kanalizasyon sebekesi vardir. Elektirigi, telefonu da vardir. Yolu da gayet guzeldir.
Her tarafi yemyesildir... Ve giderek de yesillenmektedir. Insansizligin verdigi bir sonuc tabii. Cocukluk donemlerimi hatirliyorum da, her evde insan vardi. Bahce sulamasi icin, koyluler birbirleriyle bazen tartisirdi. Simdi ise kimse yok koyde. Bag, bahce yapan da yok. Tarlalar giderek orman oluyor. Bu yaz Turkiye'deydim. Tapu Kadastro gorevlileri koy koy geziyordu. Bizim koye de geldiler tabii. Zamaninda dedemin, babaanemin sirtlarinda tas tasiyarak ya da agac koku falan kaziyarak falan temizledigi tarlalar, orman bolgeye yazildi hep. Insanin ici aciyor, ama olmasi gereken de bu. Sen bakmazsan eger, devlet alir, bakar...
Bak yaaa, burda Cercen Koyu varmis da benim haberim olmamis... OLmaz tabii. Antoloji gezgini denilen makine, bir gun icinde 33873 terim ekler ve hepsine de birer mesaj yollarsa, bu Ofli'de kizar, adamin actigi hic bir terime goz ucuyla olsa dahi bakmaz...
Ama, bu Cercen... Tum cocuklugumu gecirdigim, ilk okul birinci sinifini okulunda okudugum yer. Okul numarami bile animsiyorm; 48'di... Ogretmenimin adi ise Riza Ozdal (Turkiye'de oldugum zamanlarda bazen gorurum kendisini. Hala daha kulagimi ceker) . Okula daha sonra o zamanlar il olmamis Karabuk'te okumus, ve tamamlamistim.
Neyse, konumuz bu degil tabi. Koyu anlatacagim size...
Beni izlemeye devam edin. :)
Doğası ve eşsiz manzarası ile fantastik bir köydür bizim Çerçen :) Bu konudaki en iyi yorumu dayımdan dinleyebilirsiniz...