Çok hoş ya... Teşekkür ederim... İki gündür iyiki hastayım diyebileceğim olaylar yaşadım... Meğer ne çok sevenim varmış... Hiç beklemediğim kişilerin gelip duygularını ifade etmeleri beni çok duygulandırdı... Sanırım bu güçle ben daha çok yaşarım... Artık karar verdim yatmıyacağım, yeniden çalışmaya başlıyorum ve mücadeleye... Kendimi bu kadar dinlemem yeterli... Artık yeniden mücadele zamanı...
Akşam olunca çöker acının hüznü odaya... Bomboş bir hayat belirir hatıralarında... Kalbin kalmıştır bir yerlerde emanet... Ruhun ise mengenede sıkışmış bir tutsak... Can sıkıntısından ya da hayattan kopmadığını göstermek için belki de, klavyenin tuşlarına parmakların dokunur ve içindekiler dökülür bir bir... Yaşamak dediğin üç, beş kısa andan ibaret...
Sevimsiz gibi gözükse de, dostlarla bir arada olunca o sevimsizliği gidiyor... Tabiii bilgisayarınız ve her türlü donanımınız varsa sizden ala sultan mı olur? ...))) Her şeye pozitif bakmayı becerebilmek... Hastalıkların en büyük düşmanı... İnsan bunu hastaneye yatınca daha iyi anlıyor...
İnsanı bazen saatlerce esir alır...Dört duvar sendeki her şeye tanıklık eder...Gözündeki yaşlara, aklındaki düşüncelere, yüreğindeki sevdalara, hayallerine, beklentilerine, yıkılmışlıklarına,aldatılmışlıklarına vs vs.......... Hastane odasının en zorlu yanı beklenen umudun gelmeyecek olması... Bu odada dünya ile bağınızı koparırsanız, kendi kendinizi fazlası ile dinler duruma gelirsiniz...Bu da hiç istenmeyen karamsarlığa sürükler insanı... Pc. imdada yetişir ve size bütün dünyayı sunar...Bütün dünya parmaklarınızın ucundadır artık...Ve hastane odasının kasveti bir anda dağılır... Hoşbulduk dünya... :)
Hâlâ yalnız mısın?
Sadece özgür.
Peki mutsuz?
Sadece alışmış.
Peki ya aşık?
Sadece eksik.
'nda uykusu çokça gelmiş olup uyuyamamak:(
Çok hoş ya... Teşekkür ederim... İki gündür iyiki hastayım diyebileceğim olaylar yaşadım... Meğer ne çok sevenim varmış... Hiç beklemediğim kişilerin gelip duygularını ifade etmeleri beni çok duygulandırdı... Sanırım bu güçle ben daha çok yaşarım... Artık karar verdim yatmıyacağım, yeniden çalışmaya başlıyorum ve mücadeleye... Kendimi bu kadar dinlemem yeterli... Artık yeniden mücadele zamanı...
Akşam olunca çöker acının hüznü odaya... Bomboş bir hayat belirir hatıralarında... Kalbin kalmıştır bir yerlerde emanet... Ruhun ise mengenede sıkışmış bir tutsak... Can sıkıntısından ya da hayattan kopmadığını göstermek için belki de, klavyenin tuşlarına parmakların dokunur ve içindekiler dökülür bir bir... Yaşamak dediğin üç, beş kısa andan ibaret...
Rüya gibi her hatıra, her yaşantı bana
Ne bulduysa kaybetti gönül aşktan yana,
Ağlama değmez hayat, bu göz yaşlarına...
düşündürür geceleri; acaba bu yatağın ziyaretçilerinden kaçı ölmüştü?
İnsanları sevdiklerinden ayırır... Hayatı bazen çekilmez kılar... Ama yine de tedavi için yerleşilmesi geren yerdir...
Sevimsiz gibi gözükse de, dostlarla bir arada olunca o sevimsizliği gidiyor... Tabiii bilgisayarınız ve her türlü donanımınız varsa sizden ala sultan mı olur? ...)))
Her şeye pozitif bakmayı becerebilmek... Hastalıkların en büyük düşmanı... İnsan bunu hastaneye yatınca daha iyi anlıyor...
Hayatımda ılk gırdıgım hastane odası babamınkıydı..o amelıyat oldugunda bende olmak istemiştim..o kadar özenmiştimki..herkes basında,çiçekler getırıyorlar,ılgılenıyorlar bebek gibi..onun yerınde ben yatmak istemiştim,nitekim yatmıstımda yanına...ve cok hoşuma gitmişti..
sımdı dusunuyorumda keske tekrar yatsam o yataga,ve birdaha asla kalkmasam...
İnsanı bazen saatlerce esir alır...Dört duvar sendeki her şeye tanıklık eder...Gözündeki yaşlara, aklındaki düşüncelere, yüreğindeki sevdalara, hayallerine, beklentilerine, yıkılmışlıklarına,aldatılmışlıklarına vs vs..........
Hastane odasının en zorlu yanı beklenen umudun gelmeyecek olması...
Bu odada dünya ile bağınızı koparırsanız, kendi kendinizi fazlası ile dinler duruma gelirsiniz...Bu da hiç istenmeyen karamsarlığa sürükler insanı...
Pc. imdada yetişir ve size bütün dünyayı sunar...Bütün dünya parmaklarınızın ucundadır artık...Ve hastane odasının kasveti bir anda dağılır...
Hoşbulduk dünya... :)
Her şey bir yana, kemoterapiden çıkınca o oda bile insanın gözüne cennet gibi geliyor...
Allah Düşürmesin. Ziyaret için bile gitsem bi acayip oluyorum...