’Dostluk, bağımlılığa dayanmayan, bölümlü olmayan ve bununla birlikte hayatın tüm basitliğinin içeren bu ılişki, bize, dostlarımızdan konuşma değil; fakat sadece onlarla konuşma olanağını, onları bir konuşma yada makale konusu yapma değil; fakat bizimle konuşurlarken en güçlü samimiyette bile, sonsuz bir mesafeti, ayırıcı şeyin ilişki haline gelmesini sağlayan bu temel ayrılığı korudukları bir anlaşmanın konusu yapma olanağını sunan ortak yabancılığın tanınmasından geçer.’
Saate bakmaksızın kapısını çalabileceği bir dostu olmalı insanın… “Nereden çıktın bu vakitte”dememeli, Bir gece yarısı telaşla yataktan fırladığında; “Gözünün dilini”bilmeli; Dinlemeli sormadan,söylemeden anlamalı… ...Arka bahçede varlığını sezdirmeden,mütemadiyen dikilen vefalı bir ağaç gibi Köklenmeli hayatında; Sen,her daim onun orada durduğunu hissetmelisin. İhtiyaç duyduğunda gidip müşfik gövdesine yaslanabilmeli. Kovuklarına saklanabilmelisin. Kucaklamalı seni güvenli kolları. Dalları bitkin başına omuz, Yaprakları kanayan ruhuna merhem olmalı… En mahrem sırlarını verebilmeli, En derin yaralarını açıp gösterebilmelisin; Gölgesinde serinlemelisin sorgusuz sualsiz… Onca dalkavuk arasında bir tek o, Sözünü eğip bükmeden söylemeli, Yanlış anlaşılmayacağını bilmeli. Alkışlandığında değil sadece, Asıl yuhalandığında yanında durup koluna girebilmeli. Övmeli alem içinde,baş başayken sövmeli Ve sen öyle güvenmelisin ki ona, Övdüğünde de sövdüğünde de bunun iyilikten olduğunu bilmelisin, “Hak ettim” diyebilmelisin. Teklifsiz kefili olmalı hatalarının; Günahlarının yegane şahidi… Seni senden iyi bilen,sana senden çok çok güvenen bir sırdaş… Gözbebekleri bulutlandığında yaklaşan fırtınayı sezebilmelisin. Ve sen ağladığında,onun gözünden gelmeli yaş…
var mı demek geliyor akla. bazen dostluk hikayeleri dinleyince hayret bir yanı insan kalanlarımız var demek diyoruz. çok zor bulunan bir insan türü oldu artık. zaten çok eskidende çok arkadaşın olur ama gerçek dostun bir yada iki derlerdi. şimdi ise nerdeeeeeeeeeeeee? !
herkez gidince o gelendir
Anladım ki, herkesin harcı değilmiş..
’Dostluk, bağımlılığa dayanmayan, bölümlü olmayan ve bununla birlikte hayatın tüm basitliğinin içeren bu ılişki, bize, dostlarımızdan konuşma değil; fakat sadece onlarla konuşma olanağını, onları bir konuşma yada makale konusu yapma değil; fakat bizimle konuşurlarken en güçlü samimiyette bile, sonsuz bir mesafeti, ayırıcı şeyin ilişki haline gelmesini sağlayan bu temel ayrılığı korudukları bir anlaşmanın konusu yapma olanağını sunan ortak yabancılığın tanınmasından geçer.’
Saate bakmaksızın kapısını çalabileceği bir dostu olmalı insanın…
“Nereden çıktın bu vakitte”dememeli,
Bir gece yarısı telaşla yataktan fırladığında;
“Gözünün dilini”bilmeli;
Dinlemeli sormadan,söylemeden anlamalı…
...Arka bahçede varlığını sezdirmeden,mütemadiyen dikilen vefalı bir ağaç gibi
Köklenmeli hayatında;
Sen,her daim onun orada durduğunu hissetmelisin.
İhtiyaç duyduğunda gidip müşfik gövdesine yaslanabilmeli.
Kovuklarına saklanabilmelisin.
Kucaklamalı seni güvenli kolları.
Dalları bitkin başına omuz,
Yaprakları kanayan ruhuna merhem olmalı…
En mahrem sırlarını verebilmeli,
En derin yaralarını açıp gösterebilmelisin;
Gölgesinde serinlemelisin sorgusuz sualsiz…
Onca dalkavuk arasında bir tek o,
Sözünü eğip bükmeden söylemeli,
Yanlış anlaşılmayacağını bilmeli.
Alkışlandığında değil sadece,
Asıl yuhalandığında yanında durup koluna girebilmeli.
Övmeli alem içinde,baş başayken sövmeli
Ve sen öyle güvenmelisin ki ona,
Övdüğünde de sövdüğünde de bunun iyilikten olduğunu bilmelisin,
“Hak ettim” diyebilmelisin.
Teklifsiz kefili olmalı hatalarının;
Günahlarının yegane şahidi…
Seni senden iyi bilen,sana senden çok çok güvenen bir sırdaş…
Gözbebekleri bulutlandığında yaklaşan fırtınayı sezebilmelisin.
Ve sen ağladığında,onun gözünden gelmeli yaş…
CAN DÜNDAR
Gerçek dostlar az diyecek yerde,kanımın yuvarları az demek daha iyi olmaz mı?
Ahde Vefa....
sadece zaman değişiyor.
dost; ondan daha başarılı olduğunuz zaman da sizi seven insandır..dolayısı ile dost diye bişey yoktur...
gerçek insan
Güvendiğiniz kişiye gerçek dost denir.
Güven kaybolunca da biten şeydir dostluk.
kısaca GÜVENDİR.
var mı demek geliyor akla. bazen dostluk hikayeleri dinleyince hayret bir yanı insan kalanlarımız var demek diyoruz. çok zor bulunan bir insan türü oldu artık. zaten çok eskidende çok arkadaşın olur ama gerçek dostun bir yada iki derlerdi. şimdi ise nerdeeeeeeeeeeeee? !