Kültür Sanat Edebiyat Şiir

Münzevi Zeyrek 30.06.2025 - 17:14

(Biraz dertle, biraz kahkahayla, bolca umutla)

Dibe vurduysan, zıplama mesafen artmış demektir.
Hiçbir şey sonsuza dek aşağı gitmez. Toprağa değdiysen, artık tek yön yukarıdır. Üstelik o zeminden aldığın güçle öyle bir sıçrarsın ki, eskiden hayal bile edemediğin yerlere ulaşırsın.

Ağlamaktan korkma, su seni temizler.
Dertler boğazına dizildiğinde, bazen en iyi çözüm sessizce ağlamaktır. Çünkü gözyaşı, içinin banyosudur. Temizlenirsin. Hafiflersin. Yola devam edersin.

"Ben bittim" dediğin an, aslında yeniden başlıyorsundur.
En güzel romanlar karakterin her şeyini kaybettiği yerden başlar. Senin hikâyen de oradan başlayabilir. Belki de şu an sadece “giriş” kısmındasın.

Kendine karşı acımasız olma.
En ağır darbeyi zaten hayat vurdu, bari sen kendine nazik ol. Aynada gördüğün kişiye, yıllardır dimdik ayakta kalmayı başardığı için teşekkür et.

Küçük şeyler büyük mucizelere gebedir.
Bir fincan çay. Bir çiçek. Bir kedinin miyavı. Bazen seni yeniden hayata bağlayacak olan şey, Instagram’da story bile atmayacağın kadar basit olabilir.

İnsan, düştüğü yerden değil, kalktığı yerden hatırlanır.
Kimse geçmişteki yenilgilerini konuşmayacak. Ama ayağa kalktığın an, “Helal olsun” diyecekler. Ve sen de kendine “İyi ki kalkmışım” diyeceksin.

Kıyas yapma. Kimseden geç kalmadın.
Herkesin saat ayarı farklıdır. Kimi 20’sinde bulur yolunu, kimi 40’ında. Sen kendi saatini kendin kur. Zaman senin yanınsa, dünya bile seni bekler.

Yalnız değilsin, ama kendi arkadaşın olmayı öğren.
Kimse seni anlamıyor gibi geldiğinde, kendini anlayacak en iyi kişi yine sensin. Kendi omzunu kendi başının altına koy ve “Ben buradayım” de. O da yeter.

Ve unutma:
Kırıldığın yerden ışık sızar.
Yorulduğun yerde karakter doğar.
Ve her zifiri gece, şafağın habercisidir.