Ne Zaman Radyoda Geçse Adı

Ne zaman radyoda geçse adı,
Veya bir kitap sayfasında okusam
Ona benzeyen birini
İçimde hırçın pişmanlıklar
Utandırır beni.

Vapur iskelesinde karşılaştığımız gün gelir aklıma.
Üzerinde haziran çiçekleriyle bezeli
Kırmızı bir elbise…
İzmaritte ruj izi,
Kimsesiz gözlerinden akıyordu rimeli.
Ve dinlediğimi bilmeden
Konuşmuştu yüreği;

“Dili, kalbi kadar temiz değildi kimsenin.
Sözlerin tartılacağı bir terazi yoktu.
Mutluluk,
Teselli etmesiydi insanın yalanlarla kendini!

Gülerken inanmazdı kimse ağladığına.
Umut, her insanın mezarıydı,
Çoğaldıkça, acısı da çoğalırdı.
Geçmişe değen bir tebessümdü yalnızlık.”

Bir mendil uzattım,
Gözlerinde çoğalan yağmurlara…
Çantasının üstündeki eşarbı doladı boynuna
Ve gitti ilk gelen vapurla.
Adı, yitirdiğim her şeydi.

Ne zaman radyoda geçse adı,
Veya bir kitap sayfasında okusam
Ona benzeyen birini
Bir mendil uzatırım yanımdaki boşluğa.
Başımı öne eğerim;
İçimde yarım kalmış bir şarkının nakaratı.