Anlatabilseydim Ne Yakmayı Öğrenebilirdi ...

Seyit Burhaneddin Kekeç
1574

ŞİİR


17

TAKİPÇİ

Anlatabilseydim Ne Yakmayı Öğrenebilirdim Ne Yazma

Tam ortasındayım hayatın
Gelen geçenle çarpışmışım bir şekilde
Kimileri bir şeyler katmış hayatıma
Kimileri bir şeyler çalmış
Hayat gökkuşağı gibi rengârenk
Ama ben hep gri tonda takılıp kalmışım
Yetim oluşumdan mıdır bilmem
Kendimi hep farklı hissettim
Biz fakirdik ama çocukluğumuz zengindi
Bize kimse masal anlatmadı
Hikâye kitabı okumadı
En büyük zenginliğimiz bir top bir topaç ve birkaç misketten ibaretti
Ne büyük zenginlikmiş büyüdükçe anladım
Bir daha da hiç bu kadar zengin olamadım
O çocuk masumiyetindeki saflığım
Kirlenmemiş ruhum
Geleceğe dair umutlarım hayallerim ne kadar da değerliymiş
Büyüdükçe fakirleştim
Günahlarla tanıştım ruhum kirlendi
Aşık oldum körleştim…

Evi önce ben terk ettim
Evlendim, gurbeti mesken ettim
Yıllar su gibi akıp giderken
Karşılıksız sevgi pınarımı
Beni zengin kılan annemi kaybettim
Her şeyim vardı
Evim barkım arabam
Zenginleştikçe fakirleştiğimi hissettim…

Dilimi tutmasını öğrenemedim
Bu yüzdendir ki
Ne cefa çekmişsem dilimin sefasından oldu
Herkesi kendim gibi bildim
En büyük hataymış
Dost bildiklerimin ihanetiyle öğrendim…

Hayat hataları af etmiyormuş
Yaşayarak öğrendim
Pişmanlıklarım, ah keşkelerim çok oldu
Yalnızlık yoldaşım kalemim sırdaşım oldu…

Yüreğimi acıtan sancılarımı
Kimseye anlatamadıklarımı kalemimle anlattım
Biri okur da öğrenir korkusuyla sonra hepsini yaktım
Ama hep yazdım
Sevdalarımı, yalnızlıklarımı korkularımı umutlarımı
Yarınlardan beklentilerimi hep yazdım
Yazdıklarım kimine göre anlamsızdı
Kimisine göre mazoşisttim
Kimisine göre hayatın ta kendisi
Aslında yaptığım kelimelere işkence etmekti
Vazgeçmeyi denedim onu da beceremedim…

Hayat bütün bilinmezleriyle bilmeceden ibaretti
Onu da ancak yaşayarak öğrendim
Tecrübeli miyim, bilmiyorum
Bildiğim tek şey hayatı bilinmezlerin güzel yaptığı
Korkuları yenebilmek için üzerine gitmek gerektiğini
Mutluluğun ancak acılara tutunarak geldiğini yaşayarak öğrendim
Sonra bir baktım ki ömrümün sonbaharındayım
Ama son da olsa bahardayım
Kalbimin bir köşesinde hala bir ümit taşıyorum
O da ne diye sormayın
Anlatabilseydim ne yazmayı öğrenebilirdim ne yakmayı…

©
29 – 05 – 2019
01 : 54

Seyit Burhaneddin Kekeç
Kayıt Tarihi : 29.5.2019 03:02:00
Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Şiiri Değerlendir
Yorumunuz 5 dakika içinde sitede görüntülenecektir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!

Seyit Burhaneddin Kekeç