Ne Yalnızım Ne De Üşüyorum

Yirmi üçe on,bindokuz yüz doksan beş
Günlerden perşembe saat tam on yedi
O damda yapayalnızım
Sessiz sedasız soğukla baş başa
Ortalık yavaş, yavaş kararmakta
Bir elim çenemde, diğeri masada
Dışarıya bakıyorum penceremden
Tam gerçekleşmesi imkansız düşlere dalmışken
Kapının zili çalıyor
Darılıp yıllardır uğramayan postacı
Bir zarf uzatıyor gülümseyerek
Alır almaz nereden geldiğine bile bakmadan
Şaşkınlık ve heyecan içinde
Yırtarcasına açıyorum zarfı
Aman Allahım doğrumuydu tüm bunlar
Yoksa düşlerim gerçek mi oluyordu yavaş, yavaş
Elim deki üzeri imzalı bir fotoğraf
Yok, yok fotoğraf değil, fotoğraf değil bu
Gerçek bir yıldız, bir güneş
Şu anda parmaklarımın arasında duran
Öyle bir heyecan ki tüm vücudumu saran
Mutluluk ve sevincin tam içine düşüyorum
Odam gündüz gibi aydınlık ve sıcacık
Artık ne yalnızım, ne de üşüyorum...